na Wielkiej Fatrze znaleźliśmy się przez przypadek. Jak to tak? Rezerwację miałem od zimy, prognoza pogody była niespecjalna, ale... zapomniałem odwołać rezerwacji no i wypadało jechać. Piątek po południu, w domu odświeżenie, na spokojnie spakowanie i wyjazd. Towarzyszył nam jazz.pl w jedynej polskiej stacji, którą regularnie słucham, czyli Dwójce. Polecam. Mieszkamy w bloku, w mieszkanku na siódmym piętrze. Podczas pobytu w Rużomberku mówiłem Pani, że jestem ciekaw jak ludzie mieszkają w blokach, szczególnie na ostatnim piętrze. Takie zboczenie. Jestem ciekaw i już. Mieszkamy na siódmym i widzę, jak to jest w słowackich blokach. Jak tylko wrzuciliśmy nasze rzeczy, poszliśmy na kufelek kofolki po drugiej stronie ulicy. Później skrót golfa US Open i spać. Sobota. Pogoda taka se, pochmurno, jedziemy do wioski Raksa, skąd ruszamy na szlak. Niedaleko od auta na naszej ścieżce odchody niedźwiedzia, świeżutkie... no tak, trzeba uważać. Idziemy sami lasem. Ciekawiej robi się na przełęczy Sedlo za Drienkom. Pusto, nikogo, łady widok. Zaraz zaraz... czy ja tu kiedyś nie byłem? często tak mam bo sporo już przeszliśmy. Jak wszedłem na Drienok to sobie przypomniałem, byłem tu lata temu. Kładziemy się na szczycie, nawet się zdrzemnąłem, co lubię. Kwiatki. Fatra szczególnie ta Wielka właśnie z tym mi się kojarzy. Schodząc ze szczytu mijaliśmy się z małżeństwem. Tamta pani zagadała, szybko przeszliśmy na angielski z wiadomych powodów. Pyta, czy widzieliśmy niedźwiedzia. Nie. Ona na to, że dziś shit widziała, ale jej mąż widział wczoraj misia, w dolinie. Nie tej, ale tamtej - pokazuje palcem. Aha... czyli tej, którą chcemy schodzić. Poszliśmy każdy w swoją stronę. Na przełęczy chwila dyskusji - co robimy. Miś jak miś, tak jak z totkiem, to, że ktoś wygrał wczoraj, nie oznacza, że wygra ktoś dzisiaj. No dobra, trzymamy się planu. I się zaczęło... między Sedlo Maleho Rakytova a Rozkova Dolina - niebieski szlak - miałem stracha... och, to najdzikszy teren Wielkiej Fatry, jakim szedłem. Wąska ścieżka, gesty las i nie wiesz, co za rogiem. A my ani sprayu, ani pistoletu, nic. Co robić? Uciekać. Jedyna rada. Serce waliło, głośna rozmowa i czujność. Zejście doliną nie lepsze - wiele powalonych drzew, ciemno, mnóstwo liści... co za klimat. Fajne, ciekawe, warto - ale niebezpieczne. Schodząc Zarnovicką Doliną spotykamy starszego pana, który coś majstrował przy karmniku. Wsiadł do auta i zatrzymał się przy nas, chciał nas podwieźć. Podziękowaliśmy. Zapytałem o niedźwiedzie. Potwierdził, wczoraj w innej partii Fatry był widoczny. Jednak dodał zaraz, że się trząsł ze strachu, niedźwiedź, nie turysta. One też się boją ludzi. Odkryłem jeszcze jedną fajną rzecz, pensjonat Kráľov dvor nad Čremošné, kapitalny punkt wypadowy w okoliczne góry.
Pani w windzie w naszym bloku wcisnęła z radością przycisk z numerem 13. jedziemy na samą górę. Miałem chore marzenie, by zobaczyć jak mieszkają ludzie w bloku, no to pojechaliśmy na górę. Ciekawie, skromnie, inaczej, zdjęć nie robiłem, bo i po co. Apetyt zaspokojony, ale jeszcze bym pozwiedzał. Kapitalna trasa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz