i to nie jest Kofolka. Marzyło mi się przejść główną granią, połoninami. Raz jeszcze, bo takie tereny nigdy się nie nudzą. Wyszło nam na planie blisko 30km. No i co z tego? Mamy cały dzień. W poniedziałek dopiero jedziemy do domu. Mieszkamy w Rużomberoku, więc wystarczy kawałek podjechać. Skoro świt podjeżdżamy na koniec drogi do Liptovské Revúce. Tam świat dociera wolniej, przez co jest ładniej. Duży parking, na którym byliśmy wiele razy z knajpką. Pan podchodzi - 3 euro. I zaparkujcie ciaśniej. Skąd ja to znam? (nawiasem mówiąc wczoraj wróciłem z Czech i tego nie doświadczyłem - ale o tym w innym wpisie). Parkujemy, płacimy, idziemy, bo długi dzień. Leci ze mnie, jak z kokotka przy podejściu. Ale poznaję okolice, szliśmy tu
dwa lata temu. Stromo, bardzo stromo, jak to na Fatrze, ale jest Fatrastycznie! Sprawdza nam się zasada z
Hochkonig - pić w regularnych odstępach. Taki Kaizen nawadniająco-jedzeniowy. Co kilometr wg zegarka - łyk wody i to urozmaiconej. Raz mineralna, raz z witaminami, raz z elektrolitami. Co kilka kilometrów posiłek. Zupełnie inaczej się czuję w górach, tzn. lepiej i na drugi dzień nie czuję potrzeby picia wody, bo ją uzupełniam regularnie. Za Suchý vrch zaczyna się magia dla oczu - połoniny. Idziemy wolno rozglądając się gdzie popadnie. Nie celebrujemy mijanych szczytów, raz - że już tu byliśmy (tak tak, to kolejny powrót), dwa - nie są one tak wyeksponowane. Na horyzoncie dominuje wieża na Krížna. Na Frčkov zatrzymaliśmy się, prawie usnąłem. Idziemy w stronę Kráľovej skaly. W tym rejonie nigdy nie byliśmy. Mało tego, z południa nigdy nie podchodziliśmy na Wielką Fatrę. Dopisałem do poczekalnie. Weszliśmy na Kráľovą. Jedyna wspinaczka dzisiaj. Warto, bo ładne są z niej kadry. Z Krížna widać ładnie Pilsko, Babią, Małą Fatrę i Tatry. Może światła nie ma idealnego, jednak da się rozkoszować widokami. Zejście. Ha, tu zaczyna się stres. Schodzimy czerwony szlakiem i idąc przez las nie ukrywam - miałem stresa. Wiadomo - miśki. Hałasujemy, głośno ze sobą rozmawiamy, co by nie wpaść na zwierza. Odchody niedźwiedzia widzieliśmy dziś rano. Zresztą wszyscy wiedzą, że na Fatrze można je spotkać. Na szczęście nic takiego nas nie spotkało. Nogi bolą i to strasznie. Końcówka wzdłuż rzeki Revuca...oj oj ledwo człapię, długi dzień, ale za to jaki obfity we wrażenia. Niedaleko auta spostrzegłem świeże pokrzywy. Przypomniała mi się Gunia, jak robiła nam herbatę w Hobart. Nazbierałem kilka. We worek Pani zrobiła herbatę w domu. Smak inny, niż na Tasmanii, ciekawy, ale dziennie bym tego nie potrafił pić.
Na poniedziałek miałem zaplanowaną trasę nad Martin... o nie. Jesteśmy padnięci. Jutro fatrzańska laba. Po obiedzie położyłem się. Tuz przy łóżku na moim biurku leżał przewodnik po Lipovie. Z ciekawości otworzyłem... od razu wyłapałem 2 pozycje... O tym w następnym wpisie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz