Tasmania II - dzień 23 - 19.11 - OTW, czyli Objazd Tasmańskich Wsi

Dziś jest dzień, w którym nic nie musimy. Przerwa, odpoczynek, laba. Pogoda do tego zachęca. Jest pochmurno, a po południu ma padać. To, co chcieliśmy, już przeszliśmy z nawiązką. Za kilka dni wylot i nie ma co się spinać. Czas wsiąknąć w tasmańskie zakamarki. Jesteśmy w Deloraine. Po śniadaniu poszliśmy na miasto, kilka ulic, sklepy, kawiarnie. Miło, przyjemnie, mało turystów. Można popatrzeć czym żyje miasteczko. Rano ludzie robią drobne zakupy, idą do kawiarni. Szczególnie zapadają mi w pamięć obrazki starszych osób, które siedzą w lokalach, popijają kawę, jedzą ciasto, rozmawiają ze sobą albo czytają prasę. Dla Polaka to dziwny i niezwykły widok, a to takie normalne. Po przejściu głównej ulicy Deloraine wsiadamy w auto i ruszamy na podbój okolicznych wsi. Najpierw jedziemy do Westbury. Parkujemy przy Sports Ground, gdzie grają w krykieta. Popularny sport tutaj, choć wciąż nie rozgryzłem jakie są zasady. 2 główne ulice na krzyż, życie toczy się wolno. Stary kościół na skrzyżowaniu, pytam o kawiarnię, wskazuje pani na Whitehouse Bakery Museum. Zamawiamy kawę, otwieramy tablet, przeglądamy trasy na wiosenne Sudety jednocześnie obserwując co się dzieje w lokalu. Ludzie się schodzą, jedni kupują chleb (taki jak w Polsce), inni biorą kawę. Starsza para przychodzi, zamawia coś do jedzenia. W między czasie zabukowalismy 2 weekendy na wiosnę. Obok kawiarni park, prosta rzecz - trawa równiutko ścięta eksponuje piękne drzewa. Prostota. Wzdłuż drogi stare, ale jakie ładne domy. Idziemy wolno, ja śpiący i leniwy, Pani pobudzona tym, co dookoła. Wyjeżdżając z miasteczka tankujemy do pełna. Jedziemy do wioski Meander. Tam to jest dziura. Nawet się nie zatrzymujemy, jedziemy dalej, do jeziora Huntsman. Tu niespodzianka, choć nie powinno mnie to dziwić. Prowincja prowincji, jezioro. Przy nim wzorowy parking, toaleta - czysta, z mydłem, wodą, papierem, a dookoła równiutko ścięta trawa. Obok jest publiczne miejsce na piknik, trwa tam impreza. Siadamy z boku, Pani czyta książkę, ja kontempluję. Nie ma tu kadrów, którymi można by się chwalić. Są pamiątkowe zdjęcia. Jedziemy dalej, przez farmy, pastwiska, ogromne połacie terenu. Gdzieś tam w dali na końcu farmy widać dom właściciela. Setki hektarów. Farma przy farmie. Są też miejsca, gdzie są biedne chatki jedna przy drugiej. Inna planeta ta Tasmania. A może znowu - to Polsce odjechał świat i wciąż odjeżdża, ta opcja jest mi bliższa. Ale dość już porównań. Kolejny przystanek to Mole Creek. Jedna ulica, wzdłuż której biegną stare tory kolejowe. Zbudowano je pod koniec XIX wieku, by połączyć ten teren z resztą wyspy. Jak pisze na tablicy - ta linia nigdy nie była dochodowa, lecz przetrwała około 100 lat. Zaczęło padać. Idziemy po świeżo skoszonym trawniku do auta. Teraz to już British Hotel w Deloraine i obiad… aż tu nagle wjeżdżamy do wioski Chudleigh, ledwo ją na mapie widać… i piszczymy z zachwytu. Naszym oczom wyłonił się sklep z miodami, który poznaliśmy 9 lat temu. Gdybym tylko przeczytał swój blog, to bym wiedział, że to tutaj. Kupujemy kolejny miód… mam nadzieję, że już ostatni. Jak weszliśmy do sklepu, pani krzywo na nas spojrzała. Zamykają. Powiedziałem, że byłem tu 9 lat temu. A ona - masz jeszcze minutę. Wybraliśmy miód, zapłaciliśmy i wyszliśmy. Lało. Zrobiłem zdjęcie na pożegnanie. Co za miła niespodzianka. Obiad w British Hotel, stek… mistrzostwo świata. Wieczorem muzyka, książki, kolejny odcinek „Wakacji z duchami”. Zostaniemy tu jeden dzień dłużej, niż planowaliśmy. Jutro jak się wszystko uda, ostatni szczyt - Quamby Bluff.