Tasmania II - dzień 10 - 6.11 - Overland Track dzień 3 - Windemere Hut - New Pelion Hut

Po obejrzeniu kolejnego odcinka Kapitana Sowy (co za genialny serial na taką trasę) padłem, usnąłem w swoim śpiworze. Oczywiście wspomogłem się tabletką. Dobrze spałem, ponad 8 godzin, było mi to bardzo potrzebne. Rano o 6 budzik zadzwonił. Nasz lokator zaraz wstał, Pani też pobiegła do toalety. Aj jeszcze musiałem przysnąć, bo na śniadaniu było już przed 7. Drugi dzień urzędowania tej chaty, jeszcze czuć lakierem. Duża, jasna, przestronna, widok z okna powala. Jemy, zbieramy się i w drogę. Dziś długa trasa, około 15km bez side walków. Pogoda dopisuje, lekkie chmurki na niebie. Plecak ciężki. Mamy ze sobą 2 litry wody. Najpierw płasko, przez mokradła i wrzosowiska. Nieco wieje. Jednak gorsza jest dziś nawierzchnia, błoto przez większość trasy. Nie zamierzam skakać w trawę, idę głównie środkiem nie zważając na ile jest głęboko. Sporo się dziś idzie lasem deszczowym. Mchy, paprocie, powalone drzewa… W okolicach Forth River robimy sobie przerwę i jemy lunch, zgodnie z tym, co sobie przygotowaliśmy. Puszeczka z kurczakiem i torilla. Żadnej ryby! Smakuje, plecy odpoczywają. Pijemy wodę z deszczówki z chaty, po dezynfekcji tabletką i z dwoma drażetkami elektrolitów. Pomaga. Dziś non stop uzupełniamy płyny, tak trzeba. Plecak mi ciąży coraz bardziej, z każdym kilometrem moje ramiona cierpią. Nogi są ok. Jakieś 10 minut przed chatą, gdy widać już wrzosowiska pojawia się znak oznajamiający starą Pelion Hut. Nie skręcamy, idziemy z plecakami do chaty, najpierw trzeba zająć sobie legowisko. Chwilę dalej na kładce spotykamy węża, czarny, gruby najedzony, ma jakiś metr. Wygląda on na Tiger Snake. Staję w odstępie jakichś 2 metrów. Uderzam kijem o kładkę, by sobie odszedł. Nic z tego. Pani podaje mi lekką gałąź, rzucam obok niego. Chwilę popatrzył i sobie popełzał. Poczekaliśmy chwilę, by się oddalił i wówczas poszliśmy dalej. 6 godzin marszu, tempo podobne, 2km na godzinę. Nie da się szybciej, nie ma sensu. Ramiona mnie strasznie bolą.  

W chacie - jak zwykle - najważniejsze, to dobre miejsce do spania z dala od jadalni. Tu jednak jest inaczej, to stara chata i mocno zaniedbana. Pokoje są wieloosobowe i brudne. Jak tylko znalazłem nasze miejsce, Pani wzięła miotłę i posprzątała syf, jaki zastaliśmy. Wstyd. Później herbata, lunch drugi - tortilla z nutellą. Pelion Hut ma drugi najlepszy widok na Overland. Pierwszy - wiadomo - zaraz za Marions Lookout na Cradle Mountain i Kitechen Hut. Ale ten tutaj… wrzosowiska, po lewej Mount Oakleigh, no ci, którzy nam towarzyszą od początku Burn Bluff i Cradle. Aż sobie spojrzałem za okno, jak to piszę. Około 16 poszliśmy na spacer do starej chaty. Z małymi plecakami. Co za ulga. Stara chata robi wrażenie, podobnie jak kopia starej księgi rejestracji, gdzie są wpisy z lat 50-tych. Za chatą jest rzeka. Pani najpierw sceptycznie podchodzi do tego, jednak idziemy nad potok. Decyduję się tu umyć. Oczywiście cały nie wskoczę do wody, aż taki to nie jestem, ale nogi wypadałoby już umyć. Woda jest lodowata i krystalicznie czysta, widać duże ryby podpływające do powierzchni wody. Pani pozazdrościła i mówi, że jak skończę - ona wskakuje. Jak powiedziała, tak zrobiła. Po kilku minutach kilka dziewczyn z naszej grupy się pojawiło. Jedna z nich, która początkowo wydawała mi się niesamowicie gburowata - w kostiumie kąpielowym zanurza się w całości w wodzie. Zamieniliśmy słówko, dziwi się, że ludzie z odległej Polski przyjeżdżają specjalnie na Tasmanię, by przejść Overland. Ano tak mamy. Nie jest to jedyna osoba, która się dziwi. W chacie ucinamy sobie pogawędkę z Ukrainką z obywatelstwem australijskim i Australijczykiem. Są zainteresowani jak to jest teraz w Polsce, jak było na początku wojny w lutym i nie mogą się nadziwić, że w Hobart kawa, hotele i paliwo są tańsze niż w Polsce. Ja też tego nie rozumiem, choć nie narzekam. 

Wieczorem do chaty naszło sporo nowych ludzi. Jak bydło. Ta „nasza” overlandowa grupa wydawała się poukładana. Tutaj można przyjść z innych szlaków na noc, stąd mieszanka ludzi, którzy wiedzą po co tu są, z ludźmi, którzy przychodzą się tu zabawić. Śpimy w pokoju z 12 pryczami. Gdy szedłem po wodę zagadał mnie jeden ze współlokatorów. Gościu tak po 50-tce. Skąd jestem, jak minął dzień, jak się czuję - to bardzo częste w chatach. Znowu duże oczy jak mówię skąd jestem. Jest 19.30, Pani poszła się „umyć” do niskiej jakości toalety, ja idę zaraz po niej. Padam dziś, ramiona bolą. Trzeba się wyspać, bo jutro wymagający dzień. Chciałem napisać „najtrudniejszy”, ale takowy był dzień drugi i oby już gorszy nie nastał.