Małofatrzańska dżungla

dżungla - słowo magiczne i przyciągające. Jeszcze się pojawi na tym blogu wiele razy. Zanim pojedziemy gdzieś dalej, chcemy posmakować czegoś bliżej. Bieszczady, Beskid Niski na dziko, na przełaj... czuć posmak adrenaliny. Tak było w minioną niedzielę. Gdzie jedziemy? Jest plan, jak zawsze. Ale też lubimy go zmieniać. Dostrzegliśmy na papierowej mapie ścieżkę na wschód z osady Branica w kierunku szczytu Baraniarki. Idziemy! Na mapy.cz jej nie było. I faktycznie jej nie ma. Jakieś dawne ślady są, ale po kilkuset metrach - zarasta i ginie. Trzeba iść dalej. Jak? Najlepiej wzdłuż rzeki. Ktoś mówił, że na Słowacji jest sporo niedźwiadków? Ano. Z duszą na ramieniu. Trochę trawersem, trochę wyschniętym korytem rzeki. Mnóstwo powalonych drzew, tych małych i tych wielkich buków. Idziemy często po grubej warstwie liści, która ma zapewne kilka lat. Noga się zapada jak w śniegu. Nie wiem co jest pod spodem. Później kamienie, korzenie i cała masa przyjemności nie wspominając o komarach i innych latających coś. Prawdziwa słowacka dżungla, odludzie. Co chwila spoglądamy na telefon i mapę. Mówimy głośny licząc, że coś uda się spłoszyć. Pocieszam się, że są kamienie, jakby co, to zacznę rzucać we wroga. Nie ma potrzeby. Ani zwierząt, ani ludzi. Dziko. Chciałem przejść ponad wielkim bukiem, aparat zwisający z szyi - przeszkadza. Pani przecisnęła się pod drzewem, ja na nim siedzę i nie ma gdzie zejść, ziemia pod stopą usunęła się. Plecak na sobie, spadam... Wreszcie coś z drzew się wyłania, więcej słońca. W dolinie jest parno i duszno. Pocimy się więcej, niż zwykle. Przebijamy się przez gęstw pokrzywy wychodząc z lasu. Dostrzegamy parę turystów. Czuję się wspaniale, jak ktoś dziki wychodząc na chwilę "na zewnątrz" swojego świata zaczerpnąć powietrza tylko po to, by zaraz wrócić do swojej matni i problemów z nią związanych. Przełęcz. Rozkładamy graty, patrzymy na mapę. Znaki mówią, że do Baraniarki jeszcze godzina. Wieczorem mecz, po co się gonić? Cieszmy się chwilą. Przed nami piękny widok na Rozsutce. Pani czyta książkę, ja przepinam obiektyw i oddaję się swojej pasji wskakując z aparatem w krzaki. Pentax 50mm f2 się nie sprawdza, do wymiany. Ma swoje lata. Industar makro - jak najbardziej. Pokrzątaliśmy się chwilę i wracamy do dżungli. Tam nikt nas nie widzi. Powrót jest dużo szybszy i pewniejszy. Wiemy jak iść i czego się spodziewać. Tak, to było pierwsze przetarcie się z dziką przyrodą Małej Fatry. Nigdy wcześniej nie poszliśmy na dziko w tym rejonie. Owszem, szliśmy w Wielkiej Fatrze, jest równie pięknie.

To był naprawdę udany weekend. Nie zrobiliśmy może jakiejś gigantycznej ilości kilometrów, ale pobyliśmy razem, ze sobą, z przyrodą, na Słowacji. Za którą tęskniłem od miesięcy. Zakupy zrobione, "barek" pełny, kofoli powinno starczyć na długie tygodnie. Dziś sobota, Tasmania za oknem, słońce - deszcz. Szkoda. Najdłuższe dni w roku, a ja kolejne 2 i na szczęście już ostatnie weekendy w szkole.