Bieszczady 2018 - dzień 2 - Parihuzovce - dolina Struznicy

Dziś (tj. 29.04) Słowackie Bieszczady - dzicz totalna. No dobrze, znowu zacznę od „dlaczego”. Wiele miesięcy temu byłem z moim Tatą w galerii, czasami kilka razy w roku zdarza mi się po coś pojechać do takiego sklepu. No i tak załatwiliśmy co trzeba i idziemy, a może sobie coś kupimy. Jest księgarnia, no wiec weszliśmy. A ponieważ oboje lubimy mieć mapy, to wparzyliśmy na ten właśnie dział. Szukam, grzebię, ja swoje, Tata swoje, aż tu nagle w moje ręce wpada mapa zatytułowana „Bieszczadzkie Pogranicze”. Pamiętam moją euforię, cieszyłem się jak wieki temu z paczki klocków Lego (do dziś się tak cieszę z Lego). Otwieram i co widzę - czarne plamy na mojej prywatnej mapie, tereny przede wszystkim słowackie na południowy-wschód od Kremenaros. Zawsze chciałem tam pojechać, nigdy nie miałem pojęcia co tam jest, a teraz proszę - mam w rękach mapę tych terenów. Co z tego, że w zdecydowanej większości jest to zielona plama i nie ma tam absolutnie nic. Tym bardziej mnie to cieszy. Zainwestowałem dobrze te kilkanaście złotych. Jak zaczęliśmy planować długi majowy weekend, wiedziałem, po jaki kawałek papieru sięgnąć. Na południe od Komańczy po słowackiej stronie rozciągają się Bieszczady, niższe, jednak bardziej odludne, mało szlaków górskich, mało wiosek, kilka dróg. Wybór nasz padł na malutką wioskę Parihuzovce. Tam dziś pojechaliśmy, ponad godzina drogi od Łupkowa. Pojechaliśmy dość późno. Rano obudziła nas burza i intensywne opady, które trwały do 11-tej. Wyjechaliśmy pół godziny później. Sporo ludności cygańskiej, jednak co trzeba zauważyć, biednie, lecz wokół domów jest zadbane. Stajemy na niczyim skrawku ziemi i ruszamy. Nasz cel to przedostać się przez grzbiet Hrcastego, dojść do rzeki Struznica i wrócić. Łatwo się mówi. Nie ukrywam, że strach przed spotkaniem z misiem jest. Nie ma tu żadnych szlaków, i oto chodzi. Momentami jest stromo, nogi odczuwają już trudy poprzednich przejść. Nie spotykamy żadnych ludzi. Podchodzimy pod Hrcaste i szukamy ścieżki leśnej w dół. W jednej ręce telefon z mapy.cz i szukamy drogi. Ścieżki leśne są, jednak często są już zarośnięte. Chodzimy na dziko przez las, unikając większych ciemniejszych miejsc, powalonych drzew, wąwozów, grubych pni, tam niedźwiedzie lubią przesiadywać. Zasięgu nie ma stałego, raz się pojawia, raz znika. Nagle wskakuje mi sieć ukraińska i automatycznie zegarek przestawia się godzinę do przodu. Mój ręczny zegarek, no cóż, nie miałem czasu iść do zegarmistrza wymienić baterii. W końcu trafiliśmy na szeroką ścieżkę prowadzącą do rzeki. Momentami otacza nas ciemny las. Autentycznie się boję. O siebie i Panią. Oczy i uszy dookoła głowy. To po co idę? Samo ciągnie. To się kocha. Dochodzimy na szeroką polanę, skąd widać szczyt Czerenin. Widać też rzekę, ale nie schodzimy do niej. Jest stosunkowo późno. Wspinamy się, wzdłuż potoku, z duszą na ramieniu. Cisza dookoła. Nic, ani sarny, ani ludzia. Tak to jest być sam na sam z przyrodą. Coś mi mówi, że misiów też nie będzie. Idziemy na wzgórze, szukamy ścieżki do auta. Pomyliły mi się te trasy i wychodzimy na wielką i piękną polanę. Pani coś znalazła. Tropiciel. Ślad niedźwiedziej lapy na błocie. Duży jak moja noga. Zawracamy, nie dlatego, że jest ślad misia, ale dlatego, że ta ścieżka jest dłuższa, a my jesteśmy zmęczeni i głodni. Krótka trasa, ale pełna emocji, która pozwoliła mi spełnić mikro marzenie i być, przejść i posmakować słowackich Bieszczad. Czy warto tu przyjechać? Czy ja wiem? Specjalnie tu jechać, to chyba nie. Ale mieszkając w Polsce z pewnością warto jeden z dni poświecić na ten dziki i mało znany teren.