Mordercze góry rowerem

jak to zwykle bywa pogoda psuje plany, dziś sobota, mieliśmy być na Jagnięcym Szczycie, jednak "przelotne opady" zniechęciły mnie. Za daleko aby iść przez mleko na szczyt. Poczekamy, nie ucieknie. Ciężki tydzień, oj bardzo, a zaczęło się wszystko w niedzielę na rowerze w górach. Mieliśmy plan, aby z Milówki wjechać na Przełęcz Kotelnica we wsi Nieledwia. Byliśmy tam rok temu, wiedzieliśmy, że wjazd jest stromy, co jeszcze bardziej nas kręciło. Rowerem w pociągu do Milówki i jedziemy. Kamera w ręce dodatkowo mi utrudniała życie, ale wjechaliśmy, w bólach, ale dało się. Wydawało nam się, że to najwyższy najbardziej stromy podjazd i później będzie luz. Nic z tych rzeczy! Jedziemy na północ, co najmniej do Wisły Głębce na pociąg. Tak więc dalej w drogę w kierunku Lalik. Po chwili się okazała, że jest jeszcze stromiej. Po ok. 90 minutach byliśmy w okolicach drogi 69. Minęliśmy takie wioski, osady jak Madejka, Popręcinka, Pawlicze. Normalnie bym tam pieszo nie poszedł, autem nie pojechał, ale rowerem - warto, i to bardzo! Dobra, co dalej ? Zjeżdżamy do Kamesznicy, a dokładnie do Kamesznicy Górnej, stromy zjazd, żartuję, że musimy sobie zaplanować nową trasę, aby się tu powspinać. Długo nie musiałem czekać na kolejną mękę. Z Kamesznicy jedziemy na zachód Głównym Karpackim Szlakiem Rowerowym w kierunku Przełęczy Koniakowskiej. Masakra!! Trzeci pojazd w jednym dniu i Pani pcha rower, ja umieram, ale ze$ram się i wjadę, jakoś dałem rady. Mam dość. Najciekawsze jest to, że jest dość ciepło a od Milówki nie było żadnego sklepu, wody mamy już bardzo mało, płyny trzeba uzupełnić, coś słodkiego zjeść - nie bierzemy takich rzeczy z domu, bo w upale się roztopią. A tu nic, żadnego sklepu. Jest ciężko. Z Przełęczy jedziemy długą, malowniczą i spokojną drogą aż do Zaolzianki w Istebnej. Są to cudowne miejsca, o których istnieniu nie miałem pojęcia. Jak jedzie się autem, jedzie się główną drogą pomijając fantastyczne malutkie osady, w których też toczy się życie, tyle, że kilka razy wolniej. Tam wpadamy dosłownie na bar, otwarty! Pijemy garściami słodkie napoje. Co dalej ? Nogi do tyłka włażą, ale czas jest bardzo dobry, dochodzi 12. Stecówka, kolejny podjazd, ładny teren, podjazd pod Baranią Górę i później zjazd do Wisły Czarne. Wisła - nie przepadam, tłoczno, ciasno, chaotycznie dla mnie. Myślimy, pociąg odjeżdża o 16, jest 13, szkoda dnia. Co jemy, gdzie jemy ? To częsty temat naszych wypadów. Pani rzuca hasło - Sztamfer. Zatkało mnie. Ledwo chodzę, a ona mówi o Pszczynie, ale Sztamfer to jeden z moich ulubionych lokali. Jadymy! No i pojechaliśmy. Tłumy leżakowiczów wzdłuż Wisły, skóry spalone, ludzie jak raki, ale leżą, co drugi z telefonem w ręce, grille... dramat. My prujemy dalej. Przed zaporą w Goczałkowicach mam dość, a tu jeszcze droga z płyt betonowych, dobija mnie... Rzutem na taśmę wpadamy po 16 na pszczyński rynek, burza, deszcz, ale jest burger! Później na dworzec do Pszczyny, chodzę zygzakiem i na czworakach. Pod domem licznik pokazał 95km, a ja poznałem wyższy stopień wycieńczenia. Co za trasa, co za dzień i tydzień. Regeneruję siły i baterie, dziś Kafo w Gliwicach.