Tatry Niżne - Wielka Chochula

to był długi weekend. Lubię pracować w dni, gdy biuro jest puste, nadrabiam zaległości. W czwartek Boże Ciało i tradycyjnie Istebna. Piątek praca, wieczorem - Ruzomberok. Zaryzykowaliśmy troszkę z noclegiem. Miła Pani wpuściła nas na salony, jeszcze nie zdążyliśmy się zaaklimatyzować, zaprasza nas do drugiego pokoju wskazując na balkon. Patrzymy, a tam gniazdko drozdów z pisklętami, 6 sztuk. Niesamowite. Gorąco było. Pobudka o 7, szybkie śniadanie i wyjazd na południe do wioski Korytnica. Można by rzec - tu było życie, ale już go nie ma. Kilka małych bloków mieszkalnych, wytwórnia wody mineralnej i oczywiście płatny parking. Mam wrażenie, że na Słowacji gorzej się dzieje. Dawniej nie odczuwałem takiego parcia na kasowanie turystów, teraz na każdym miejscu płacę. Ruszamy, jest 8.30, już rano bywa upalnie. Standardowo jak idę w góry mam bluzę z długim rękawem i polar, teraz już z rana tylko bluza. Długi rękaw, co by mnie nie spaliło. Pierwszy widok, to ruiny dawnego uzdrowiska/pijalni wód/kąpieliska. Smutne to. Oto plan trasy, najpierw niebieskim szlakiem do Hiadelskiego Siodła, późnej czerwonym szlakiem na Chochulę, jak się do to Kosarzyska.

Niebieski szlak powoli pnie się w górę, najpierw las jest zachaszczony, później ładnieje, drogę przecinają liczne źródła, dzięki czemu odwodnienie nam nie grozi, co w takim upale jest możliwe. Po ponad godzinie spokojnego marszu w cieniu drzew docieramy do Siodła. Nieciekawe miejsce, tuż obok biegną linie wysokiego napięcia, co przypomina mi Beskid Śląski. Ok, koniec spaceru, teraz zaczyna się wspinaczka na 1700 metrów. Zaczynamy w lesie, ale szybko z niego wychodzimy i pniemy się wąską ścieżką wśród licznej i gęstej kosodrzewiny. Trochę przypomina to wejście na Pilsko, trochę na Babią Górę, tyle, że tu jest ładniej. Kosodrzewiny jest więcej, a zarastająca trasa oznacza jedno - mało tu ludzi chodzi. Miód na moje serce. W upale przedzieranie się przez blisko dwumetrową kosodrzewinę nie jest łatwym i przyjemnym zadaniem. Ładnie pachnie, to prawda, ale gorąc bije od krzewów, nie ma powietrza, a wietrzyk zawieje raz na ruski rok. Warto tu przyjść jak będą jagody, oj jest ich sporo. Pierwszy szczyt, to Praszywa, z niej rozciąga się fenomenalny widok na okoliczne góry, zaczynając od wspomnianego wcześniej Pilska i Babiej, po Góry Choczańskie, Tatry Zachodnie, Niżne i Wysokie z Krywaniem na czele. Nazwa "Tatry" zobowiązuje, a Praszywa jest tego najlepszym przykładem. Stąd jeszcze półgodziny marszy grzbietem niczym w Bieszczadach do Wielkiej Chochuli. Tam robimy godzinną przerwę. Dojście na szczyt zajęło nam spokojnym marszem 4 godziny. Nie da się iść szybciej, w słońcu jakieś 50 stopni. Bez nakrycia głowy, okularów i wody - zginiesz. Godzinna przerwa, leżę, drzemię, patrzę przed siebie. Nie jest to lekki relaks w saunie, ale zawsze coś. Mamy siły na tyle, że idziemy dalej na Kosarisko i stamtąd już 4 godziny do auta. Mieliśmy 3 litry wody, gdyby nie źródła na niebieskim szlaku - brakłoby nam. Niesamowite ile wody i z jaką siłą woda tryskała ze źródła w tak suchym dniu. Woda w smaku rewelacyjna (choć najlepsza była pod Cradle Mountain na Tasmanii). Po ponad 9 godzinach marszu wykończeni docieramy do auta. Piękna trasa, poziom wyżej niż najpiękniejsze zakątki Sudetów. Sorry, ale Tatry to Tatry. Co dalej ? No jak to co - Koliba, Kofola i mecz - finał Ligi Mistrzów. Tak minął dzień, sobota, 6.06. Niedziela. Wpadliśmy na pomysł, że odpuszczamy sobie krótką niedzielną trasę i wracamy rankiem do domu, by nie stać w korkach, opłacało się. O 12 byliśmy w domu i jeszcze wieczorkiem 30km rowerem po lesie zrobiliśmy.

Pierwszy kontakt z Tatrami wykonany, piękne wspomnienia. Wracamy w Tatry niebawem, tym razem Jagnięcy Szczyt. Niech tylko pogoda dopisze.