WTR - Szczucin

rok temu rok temu zachwyciliśmy się WTRem jadąc z Krakowa w stronę Kazimierzy Wielkiej. Czekaliśmy na dogodny moment, aby pojechać dalej, aby dotrzeć do Szczucina. Przyznaję, że zachodziliśmy o głowę jak to wykombinować z noclegiem, na cały weekend i nic. Ciężko o sensowny nocleg tam - patrząc jedynie na booking. Wpadłem wreszcie na "genialny" pomysł, że przecież można tam pojechać i wrócić w jeden dzień. 120km rowerem w długi letni dzień - da się. Tak zrobiliśmy. W sobotę skoro świt pobudka, auta na rower i jedziemy. 9 rano pod kościołem św. Stanisława ruszamy. Czuję wielką ekscytację, długi etap i nieznana trasa. Coś wspaniałego. Jedziemy wałem, wyasfaltowaną ścieżką. Jak się później okaże, taka nawierzchnie będzie na całym odcinku. Normalnie kręcąc jedziemy około 22km/h. No tak, ale jeszcze zdjęcia, picie, przerwy. Wiemy jednak, że spokojnie ten dystans zrobimy. W sumie jest pusto, kilku kolarzy na trasie, jednak grupka szosowców - poza tym, cały WTR jest nasz. Czego mi brakuje na WTR? Ano tego 'W', czyli Wisły. O ile na początku była widoczna, tak później coraz mniej, coraz rzadziej. Tereny przy rzece zarastają, są szerokie i rzeki nie widać. Szkoda. Za wałem - głównie pola, a na polach - ludzie. Nawet sporo. Plewią, koszą, doglądają, jeżdżą traktorami - słowem - dbają o swoją ziemie i plony. Jedziemy i rozmawiamy, za chwilę odskakuję i kręcę szybciej, później znowu jedziemy blisko siebie. Na rozmowie czas mija szybciej. Jak jadę sam - wpatruję się w oddalający się punkt nic nieoznaczający, pozwalam nogom i rowerowi bujać całe moje ciało. Wpadam w trans nie patrząc na zegarek. W Wietrzychowicach, jakieś 20km od startu jest Dino, genialnie ułożone, czynne bodajże do 22. Zaopatrujemy się w wodę i już wiemy, że nam jej dziś nie zabraknie. Niedaleko stąd jest ciekawe skrzyżowanie - WTR z VeloDunajec. Korci. Od Tarnowa do tego skrzyżowania i z powrotem jest ponad 70km, niewiele jak na trasę po asfalcie. Drugim niesamowitym miejscem jest "Malowany zakątek nad Wisłą". Pozytywne feng shui, mili właściciele, czysto - czego chcieć więcej? chwilę porozmawialiśmy z właścicielką i powiedzieliśmy "do zobaczenia" za moment, dojedziemy do Szczucina i wrócimy tu. Kilka kilometrów do Szczucina. Jak on wygląda? jak wygląda koniec WTR? tyle się napatrzeliśmy na mapę... szybko schodzimy na ziemię. Bród, hałas, tiry... to właśnie i niestety Polska, której nie znoszę a wraca do mnie bardzo często, ostatnio przed wjazdem na most w Kiezmarku hen na północy. Chcieliśmy podjechać do sklepu, ale stwierdziliśmy, że nie potrzebujemy. Lepiej i bezpieczniej jest na wale, niż tu. Nawrót i jesteśmy na WTR. Odpoczęliśmy nieco w "zakątku", Pani kawa, ja lemoniada. Po pół godziny ruszamy dalej. Pani przechodzi samą siebie, wspaniale daje z siebie wszystko i przychodzi jej to z łatwością. Kolejna przerwa w Dino. Stamtąd już odliczamy kilometry do Kopaczy, tam wypatrzyliśmy restaurację. Jak pękła setka, to już czułem zmęczenie, czułem głód... dotarliśmy do restauracji, pusto. 3 osoby z obsługi. Nie ma znaczenia co jest w menu, jest około 17.30, pytam, czy mogę płacić kartą... nie. I nic nie da się z tym zrobić. Gdzie ja jestem? ano w Polsce. Pani mi przypomina - hey, 8 lat temu na Białorusi w we wsi płaciliśmy kartą. A tu, obsługi nie interesuje, że chcesz zjeść, że masz czym zapłacić, że w końcu jesteś głodny... nic nie zaproponują, bym zapłacił blikiem, przelewem, jakkolwiek. Nie masz, Twój problem. Zaścianek świata. Nic nie zastopowało naszej radości ukończenia etapu, pięknego etapu. 130km, wyrównaliśmy nasz rekord. Niezwykły wyczyn, z którego jestem super dumny i z Pani też. Restaurację znalazłem za rogiem, pizzeria w Szczurowie. Kto wymyśla takie durne nazwy? zjedliśmy ze smakiem wielką pizzę, resztę spakowaliśmy do domu. Piękny dzień, męczący dzień, ale za to jaki! kolejny odcinek WTR zaliczony.