Izerska Hibernacja - dzień 9 - 16.11 - Legnickie Pole i powrót do domu

dziś moja Babcia miałaby urodziny, 2 lata temu miała 100 lat.

Tchnęło mnie, by jechać do Legnickiego Pola. Najpierw pojechaliśmy na Górę św. Anny, za Mirskiem, pochmurno, szaroburo. Jedziemy do Legnickiego Pola. Tam zaczynaliśmy Szlak Wygasłych Wulkaów, wiedzieliśmy, że jest bazylika... to tchnienie. Jest przed 12. Kościół zamknięty, no trudno. Pani mówi - chodź przejdziemy się dookoła, popatrzymy co tu jest. Poszliśmy. Wracamy do auta, Pani jakby coś czuła... mówi - choć jeszcze przeczytam tablice o tym miejscu. Czyta. Nagle przyjeżdża auto, wysiada z niego mężczyzna w garniturze, w ręce klucze, otwiera drzwi kościoła. My stoimi jakieś 10 metrów od niego, patrzymy. On wchodzi do środka, odwraca się, patrzy na nas i kiwa nam, byśmy weszli... Zaczyna się rzecz niezwykła. On i my. Jesteśmy sami w bazylice. Przechodzę obok niego, dziękuję mu i myślę, że tyle, my pomodlimy się, zwiedzimy i pojedziemy... a on zaczyna mówić... jak piszę to, to wciąż mnie ciarki przechodzą. Świadectwo wiary, jego wiary, ludzi, cuda, których doświadczył, które wymodlił... spotykamy takich ludzi, wyjątkowych, a przypadków nie ma. Jego opowieść trwała jakieś 30 minut. W tym czasie nikt nie wszedł do kościoła, nikt nam nie przerwał. W swej opowieści wyznaniu wiary miał 3 aspekty, które wskazywały, że to są słowa skierowane wybitnie do nas - imię mojego Taty, Lourdes, miasto, w którym mieszkamy... jak to możliwe? ano możliwe. Skończył opowieść, zaczęli wchodzić ludzie na mszę. Zaprowadził nas do zachrystii przed figurę Jezusa. Nie zapomnę tego spotkania i tego miejsca. Tak miało być.