Pireneje - dzień 9 - 18.09 - przejazd do Laruns i cała masa wrażeń

Dwa razy się budziłem, byłem mokrusieńki. Rano właścicielka też mówiła, że miała ciężką noc, gorączka, itp. Pewnie to samo co ja. Podejrzewamy, że w okolicy jakiś wirus panuje covidopodobny. No i śniadanie. Schodzimy „morning” gospodarzowi i „dzień dobry” Państwu z Polski. Siadamy przy jednym stole… cisza. Gdyby to było na Antypodach, nie zdąrzyłbym usiąść, a już byłbym zagadany i nawet byłbym rozmowny. A tu cisza. Oni jedzą, my jemy. Myślę sobie - niezła heca, ciekawe kto się odezwie pierwszy, no chyba nie ja. Zaczęła tamta pani, nawet nie pamiętam jak. Stwierdziła „gospodarze powiedzieli, że są Państwo wytrawnymi hikerami, może coś polecicie…”. No i poleciliśmy kilka miejsc odradzając Gavarnie, bo tłumy. Generalnie cisza była przy stole, pojedliśmy, oni pojechali, a ja do łóżka jeszcze odpocząć. Dziś dzień transferowy, upał. Mimo to ubrałem się ciepło, pożegnaliśmy się serdecznie z gospodarzami i w drogę. Oni zamykają biznes na kilka tygodni. Koniec sezonu, zmęczeni, wyjeżdżają do Anglii do rodziny, przed siebie we Francję. Bardzo fajni ludzie. 

To co? zwiedzanie. Jestem pod dużym wrażeniem - drogi mają świetny stan, kilka remontów nas przytrzymało, generalnie nie mają alergii do asfaltu, jak Polacy. W mojej okolicy i pobliskich miastach w Polsce, gdzie mieszkamy dziura na dziurze, nędza. Tu duże małe miasto - droga płaska jest jak stół. Małe wioski - winko, kawusia, siedzonko emerytów… żyć nie umierać. Czysto wszędzie. Widoki super. Stare kościoły, nawet XI wiek - otwarte, wiele razy chciałem wejść w Polsce o różnych kościołów, zamknięte. Pierwsze kroki robimy po Luz Saint-Sauveur. Turystyczne miasteczko, pijemy kawę i znajdujemy kościół św. Andrzeja. 

Kolejna ładna mikrowioska - Saint-Savin. Ryneczek, cisza i spokój i znowu kościół - XII wieczne opactwo. Chwilę pochodziliśmy po Argeles-Gazost, ale nic szczególnego tam nie było. Za to był ładny kościół. Później już Aucun, Anglik-gospodarz nam polecił. Tu kościół był zamknięty, ale wypiliśmy drugą kawę. 

Pierwsza kolarska przełęcz to Col du Soulor. Tam na wzgórzu pracownicy publiczni - jak pani się nazwała - mają swój obo i wypatrują ptaków, które migrują do Afryki. Co roku zapisują liczby. Właśnie nad nami krąży 8 sepów. Poza tym widoki są genialne. 

Drogi kręte i wąskie, ale jest bezpiecznie. Kilka kilometrów dalej znowu wysiadamy z auta. Na dworze upał, w aucie nieco chłodniej, jak tu się wyleczyć. Przełęcz Col d’Aubisque. Siadamy na wzgórzu Turron de l’Ausetch Lounc i patrzymy w góry. Pięknie. Już czuję zmęczenie, chcę się położyć w łóżku. Ale ale jeszcze trochę. Eaux-Bonnes. Kolejne miasteczko-widmo. Wielki hotel, kasyno - ruina. Na środku miasteczka ładny park, sekwoje, kilku emerytów gra w bulle, kilka starszych pan siedzi i sobie dyskutują. Obok piękne budynki rozpadające się. Laruns! Najpierw Intermarché i zakupy. Przygniatające wrażenie, nie tak źle jak w Polsce, ale mroczny klimat. Kupiliśmy co trzeba, zatankowaliśmy auto i do mieszkania. Ciężko zaparkować, ale właścicielka wychodzi na drogę i pomaga. Chcemy jeść! Nie ma szans, jest po 18-tej, za godzinę otwierają… ależ mnie to męczy. Chciałbym zjeść, okąpać się i poleżeć. Kładziemy się przed obiadem, patrzymy na prognozy i zmieniamy plany. Rezygnujemy z dwóch dni trekkingu dookoła Midi d’Ossau, pojutrze zatrzyma się intensywne opady. Szybciej pojedziemy do Hiszpanii, tam ma być ciut lepiej. To miał być relaksacyjny dzień… ta z nami nie ma szans. 7 godzin jechaliśmy około 100km, ale ile zwiedziliśmy!