Rankiem poszliśmy na śniadanie. Telewizor w dużym hallu puszczał wiadomości, niechętnie tam zerkałem, bo były informacje o wojnie, a tego chciałem uniknąć. Pani gospodarz, którą wczoraj poznaliśmy i nie porwała nas swoim tasmańskim optymizmem podała śniadanie. Wczoraj pytała się co chcemy, a coś jej się pomieszało i dała nieco inne rzeczy. Nie lubię grzybów, a tu proszę na talerzu obok bekonu grzybki. Jem, co dają. Oooo... co to było! Pycha! jeszcze nigdy i nigdzie tak grzyby mi nie smakowały, jak te tutaj! Później pani się zorientowała, że coś pomieszała i nasz przeprosiła. Ależ nie ma za co! smaczna pomyłka. Kilka osób siedziało na sali, a to ważne, bo za kilka dni w innym miejscu spotkamy się z jedną z nich. Po śniadaniu jedziemy na parking w Parku Narodowym Hartz Mountains. Kolejny sentymentalny dzień. Znamy tę drogę! Wtedy padało, mam nadzieję, że dziś pogoda będzie dla nas łaskawsza. Jest niedziela, puste drogi, zresztą tu nigdy nie ma tłumów. Kilka aut na parkingu, z uśmiechami i wielką ekscytacją ruszamy. Pochmurno, wieje. Trasa... hm.... idąc mówię - to takie tasmańskie Izery. Kilka osób mijamy, robią nam zdjęcia. Idzie się sporo kadkami, wokół nas mokradła, rośliny jeszcze nie są tak barwne, jak latem. Tu dopiero pojawia się wiosna. Im wyżej, tym wieje. Wspinając się mijamy seniora, gość ma na moje oko ponad 70 lat, żwawo schodził z gór, lżej ubrany niż ja. Piękna sprawa. Po mojej lewej roztacza się widok na Bruny i ekscytacja, jak widzi się wyjście na południe, a tam wiadomo - tylko Antarktyda. Tuż przed szczytem pada deszcz ze śniegiem, prawdziwa Tasmania. Trzeci dzień na wyspie i szybko wita się z nami mówiąc - hey, ja tu rządzę. Przygotujcie się na solidną dawkę deszczu. W końcu jest szczyt. Szczycik. No ale jaka radocha! po 9 latach znowu tutaj. Takich momentów będzie wiele podczas naszej ekspedycji. Stoimy, marzniemy, czekamy aż coś się rozchmurzy, bo dookoła mleko. Aż w końcu... natura jest dla nas łaskawa. Chmury się rozchodzą, nie w pełni, ale na tyle, by zobaczyć niewidzialne - Hartz Lake, Southwest National Park i okolice. Gdzieś w oddali jakby majaczył Wellington. Co za widoki... jesteśmy tam chyba z godzinę skacząc od jednego kąta do drugiego fotografując co się da. Po jakimś czasie dotarła do na parka mężczyzn. Zapamiętałem ich, bo gość miał analogowego Canona, dałem mu swój aparat, by zrobił nam zdjęcie. Ciekawe co czuł mając w ręku bezlusterkowego Nikona. Schodzimy tą samą drogą, co weszliśmy, bo innej nie ma. Jest pięknie. Trasa absolutny klasyk. Dodatkowo jeszcze korci teren na południe od Hartz. Southwest... jeszcze się zobaczymy. Zatrzymaliśmy się przy Lake Esperance, skosztowaliśmy małe puszki, jakie kupiliśmy na Overland. Och te puszki odegrają ważną rolę, ale to za kilka dni. Dziś mi łatwiej o tym pisać, bo wiem, co będzie dalej w tej opowieści. Ze smutkiem żegnamy się z Hartz, jedziemy do Geevstone odebrać bagaż, a później do Hobart. Pierwszy z wielu noclegów u Kevina... Co za gość. Ma on swój hmm ani to agro, ani hostel, ani tym bardziej hotel - swój dom z pokojami. Tak będzie lepiej napisać. Odświeżamy się i jedziemy do Piratów. Spędziliśmy z nimi świetne popołudnie i wieczór rozmawiając o wyspie, życiu, covidzie i różnych takich tam rzeczach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz