Dziś ostatnia wyprawa w góry. Miał to być dwudniowy trekking Rhebok Trail (Ribbok Trail), jednak jak pisałem wcześniej, z uwagi na prognozy pogody i dokładniejszą analizę trasy, uznaliśmy, że wejdziemy na Generalskoop, bo wydaje się ciekawszy. Nie ma o nim nic na google. Tak na pierwszy rzut oka. Przyznaję, dziś, 28.02 po 3 miesiącach od tego dnia, nie pamiętam skąd miałem informację o tym szczycie, gdzieś wyczytałem i wyłapałem, że tam damy radę wejść. Uwielbiam takie miejsca. O 7 rano byliśmy już w Visitor Center w Parku Royal Natal, Clarens jest tylko 20 minut autem od szlaków górskich. Rozmawiam z panią na recepcji. Wiem jak to jest, 7 rano, jeszcze bez kawy czy co tam piją, a tu marudny klient mówi o anulowaniu noclegu w chacie. Pani mówi, że mam zadzwonić do agencji, przez którą rezerwowałem nocleg i dostanę zwrot. Nie jest źle. Aaaaale teraz to mam zapłacić opłatę "konserwacyjną" za wejście do parku. Nie ważne, ile chcesz chodzić, czy pół godziny, czy cały dzień, prawie 400 randów do budżetu idą. Jest to naprawdę wysoka suma w porównaniu do innych parków, a trochę już tu zwiedziłem. Próbuję raz, próbuję drugi kartą, drugą kartą - nic. Druga karta - nic. Gotówki brak. Czas płynie, pogoda się robi, a my utknęliśmy na recepcji. Pytam, czy mogę zapłacić po powrocie z gór, zgadza się. Niemniej nie potrafi zrozumieć, że chcemy iść na opak w przeciwną stronę niż pokazują strzałki na mapach, tak po prostu w góry. Nawet nie wspominałem, że chcemy wejść na Generalskoop, bo by była afera międzynarodowa. Bardzo schematyczne myślenie. Wychodzimy z tego pomieszczenia radzi, że możemy iść w góry. Po chwili słyszymy wołanie, jakiś szef krzyczy. Pyta się gdzie idziemy, przecież szlaki są po drugiej stronie drogi. Odpowiadam krótko i treściwie nie mając kompletnie zamiaru zmieniać swoich planów. Sama trasa nie nastręcza problemów, idziemy drugim dniem Ribbok Trail "pod prąd", czyli ktoś, kto by robił tę trasę, schodziłby drugiego dnia, tam, gdzie idziemy. Jednak wyznaczona trasa nie przewiduje wejścia na Generalskoop. Trasa jest oznaczona, od czasu do czasu na kamieniach narysowane są białe strzałki, a jeszcze rzadziej tabliczka z nazwą trasy. W pewnym momencie gubimy szlak i idziemy jedną z wielu ścieżek zwierząt, zamiast granią, trawersujemy zbocze. Natykamy się na czaszkę Gnu, ładna, duża, z rogami. Sporo dziś zwierząt na trasie, najwięcej Gnu. Lubią żyć w stadach, ale często widujemy je samotne skacząc po górach. Są bardzo szybkie i zwinne, ale też strachliwe. Nie boję się, że nas zaatakują. Po około 2.5 godzinach osiągamy płaskowyż u podnóża Generalskoop z genialnym widokiem na Ribbokkop, wspaniała góra. Pani nagle mówi, że może nie będziemy wchodzić... no wiecie co? Mowy nie ma. To tylko 200 metrów. Ścieżki nie ma, ale widać z dołu, że nie powinno być problemów z wejściem na nią, mimo że na górze są skały. Trawersując i przyglądając się górze wchodzimy na szczyt. To jest to... Widok 360 stopni, Lesotho, Drakensberg, Amfiteatr, Phutaditjhaba i Golden Gate z Highlands, na których byliśmy także wczoraj. Rewelacja. Chmury nadciągają, nie groźne. Mamy niesamowite szczęście na góry podczas tej ekspedycji. Ani razu nie zmokliśmy, może raz, trochę. Owe chmury dodają tylko uroku zdjęciom. Fenomenalne miejsce. I o dziwo, na górze jest słupek. Siedzimy tam dłuższą chwilę kontemplując widoki i wsłuchując się w ciszę. Wiatr tylko od czasu do czasu szumi. Zjadamy kiełbaski z suszonej wołowiny. Wspominamy ostatnią górską wyprawę w Nowej Zelandii, Mount Sommers. Podobna pogoda, niezapomniany widok na Mt. Cook. Takie chwile się pamięta. Tak samo dziś. Smutek pomieszany z radością i fascynacją otaczającej nas przyrody. Ostatni szczyt w RPA, zdobyty. Schodzimy. Jeszcze chwila. Jeszcze jedno spojrzenie na Drakensberg, na Amfiteatr. Bo jest piękny. Czy jeszcze się zobaczymy kiedykolwiek? Któż to wie... Bez większych problemów i dość szybko schodzimy do auta. Lubię zejścia, bo często rozmawiamy, mniej dyskusji jest przy wejściu. Myślimy, co zrobimy i gdzie pojedziemy w grudniu, jak sobie poukładać czas przed Świetami. Pojawia się w planach Bielsko i Wrocław. Dojrzewanie do Bożego Narodzenia w dawnych angielski koloniach (zaborach - nie boję się tego słowa użyć) ma swój niepowtarzalny klimat i urok. Jest nam to dane przezywać już czwarty raz. Nie tylko jest to ekscytujące, bo zbliża się lato i jest coraz cieplej, ale atmosfera od tych najmniejszych wiosek po wielkie lotniska jest wyjątkowa. Spędzasz miesiąc "tam" później bach, po beznadziejnym pogodowo listopadzie jesteś w grudniu w Polsce i już ostatnia prosta do Świąt.
Jedziemy do Clarens, ostatnie zakupy, drobiazgi, picie, jedzenie. Znaleźliśmy świetną kawiarnię przy Market Straat Oos street, nazywa się Highland Coffee Roastery, pachnie kawą, mają dobre mieszanki i serwują mocchę. Niestety, jak zdecydowana większość lokali, zamyka się o 16, a my nie mamy ochoty na kawę o tak wczesnej porze. Jutro przed wyjazdem zajrzymy i skosztujemy. Jeszcze tu nie piłem dobrej kawy.
Popołudnie w domu (mamy do dyspozycji cały mały domek) myjemy buty, kije, powoli przygotowując się do wylotu. Jutro ostatni pełny dzień w tym ładnym kraju. Jedziemy na północ w kierunku lotniska Tambo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz