RPA - dzień 21 - laba, czyli objazd wsi

W końcu wyspaliśmy się, śniadanie mieliśmy w willi, gdzie mieszkamy. Są miejsca, jak to, że o tosty trzeba się upomnieć. Pani z kuchni przyszła, dała 2. I poszła. Za chwilę proszę o kolejne 2, zrobiła minę i odwróciła się na pięcie. Nie chcę i nie lubię być złośliwy. Bekon, jajecznica... to klasyki. Podobnie było na Antypodach. Czyszczę aparat i optykę. Wszystko brudne i zakurzone po Drakensbergu. Prognoza mówi, że między 10 a 14 ma być bez deszczu. Zatem wsiadamy w auto i odjeżdżamy okolicę. Pola, pola i jeszcze raz pola. W pewnym momencie, gdy zatrzymaliśmy się na drodze 616 Aby zrobić zdjęcia ptakom, zatrzymał się na sąsiednim pasie samochód, kierowca chciał się upewnić, że wszystko u nas jest "fine". Miło. Dziś taki photo hunting, czyli polowanie na kadry. Jedziemy w kierunku Cathedral Peak hotel, zatrzymujemy się we wiosce Emmaus. Downtown, jeśli można tak powiedzieć. Wychodzimy razem z auta. Na pierwszy rzut oka człowiek może pomyśleć "zaraz mnie tu zabiją", jednak nic z tych rzeczy, Ci najgroźniej wyglądający są najbardziej mili. Idziemy do "sklepu", to kilka desek, blacha podbijana, coś tam się sprzedaje. To coś, to jajka, zimne napoje, trochę owoców. Bieda. Tak jak poza sklepem. Nic nie kupujemy. W sklepie z napojami alkoholowymi siedzi trzech mężczyzn, żaden z nich nie ma pełnego uzębienia. Tych, których na to stać, mają wypełnienia w kolorze srebra czy złota. Gość wygląda groźnie. Jak pytam, czy mogę zrobić zdjęcia, odpowiada:
- pewnie, przecież to tylko zdjęcia, nikomu nie wyrządzi się krzywdy
I ma racje. Po chwili ze swoimi kompanami pozują do zdjęć. W tym czasie moją Panią zainteresował się inny pijany mężczyzna, coś tam do niej mówił, objął ją, zrobiłem zdjęcie i rozstaliśmy się w uśmiechu. Inaczej nie można, bo będziemy mieć całą wioskę przeciwko sobie. Z oddali słychać głośną muzykę. Tawerna. Ooooo lubię takie klimaty. Wchodzę z kamerą. Wszedłem na Ukrainie, to wejdę i tu. Melina jakich mało. W środku siedzi młody mężczyzna z piwem, dookoła pełno butelek, ściany obdrapane, smród, bród i głośno. Wychodzę. Nic tu po nas. Jedziemy jeszcze dalej poszukać kadrów. Są tacy, którzy się zgadzają, są tacy, którzy nie. W pewnym momencie dostrzegam małego chłopca, przez otwartą szybę wymierzam obiektyw, gdy to dostrzegł, zaczął biec w moją stronę.
- daj cukierka - mówię do Pani
- masz, daj mu też baton. Podaje mi ten, który już zacząłem, ale nic więcej nie mamy.
Po chwili stoi już przy aucie z rękami wyciągniętymi ku mnie. Robię mu zdjęcie. Biegł tak szybko, że zgubił swoje prymitywne buty. Może był po prostu głodny i nie chciał, bym odjechał?

Generalnie ludzie w takich miejscach są niesamowicie mili, uprzejmi i zawsze uśmiechnięci. Mimo otaczającej biedy, zawsze ich stać na miły gest. Odwzajemniają powitalne gesty. Jedziemy jakieś 10km od Winterton na kawę. Jeszcze dobrej kawy tu nie piłem. Jest internet, sprawdzamy pogodę, rozmawiamy z rodzicami. Po 14 się rozlało. Planowo. Na jutro nieznacznie zmieniamy plan, chcemy przejść Tugela Gorge. Pogoda ma być łaskawsza. Niemniej prognozy mówią, że upały nam już nie grożą, a został nam tu jeszcze tydzień. Jak ten czas leci.