Góry Złote 2017 - dzień 2 - Borówkowa

Noc minęła średnio, oj średnio. Coś mnie bierze. Idziemy. Plan na dzień ambitny. Zaczynamy od "naszej" polanki. Byliśmy tam półtora roku temu. Była słonecznie i pięknie. Chcę to powtórzyć. Idziemy... o grzyb, i tu grzyb, ooo i tam grzyb. Mówię Pani - "przyszliśmy tu pochodzić, czy na grzyby? daj już spokój". Spojrzałem pod nogi - 8. Słownie - osiem grzybów obok siebie, podgrzybki, ale zawsze coś. I tak tego nie będę jadł, dam rodzicom. Mówię "widzisz, tak się zbiera, 8 od razu i mamy dość". Idziemy, jest pięknie, widok na Kotlinę Kłodzką, wieje, ja czuje, że z każdą minutą jest gorzej. Idę pstrykać fotki, Pani mnie woła. Nagle pod nogami wyrasta wielki grzyb - prawdziwek. Kilka kroków dalej - kolejny, wielki jak dłoń. No to mnie wzięło. Plantacja! Po pewnym czasie nawet nie chciało się już schylać. Żal trochę je zrywać, niech sobie rosną. Siatka olbrzymich prawdziwków szybko się zapełniła. Ale co tam, i tak tego nie będę jadł. Borówkowa. Oj tę trasę będę źle wspominał. Tu już czułem się naprawdę źle. A na wieży jeszcze wiało. Marnym pocieszeniem była kofola i kluski na parze z budki pod wieżą. Dodatkowe plany zostały szybko anulowane. Obiad w Otmuchowie. Wielki, pyszny, wyczekany z godzinę, szkoda, że tak mało smaku czułem. Ale polecam zjeść pod zamkiem. Wrócę na pewno, z czuciem w ustach. Powrót był długi, urodziny dziadka, sklep sportowy, dostawa grzybów... Padłem.

Dziś, czwartek, L4 do jutra. Poniedziałek w robocie dałem rady, wtorek praca z domu i wieczorem lekarz. Jak włożyła drewienko w paszczę, tak szybko je odrzuciła z impetem. Fatalnie. Ale jest już lepiej.