Idziemy, żółty szlak od początku do końca, mapę można schować. Pisze 3 godziny do schroniska nad Zielonym Stawem Kiezmarskim i 2,5 godziny na Jagnięcy Szczyt. O wejściu na tę górę marzyłem od niemal dwóch lat, kiedy to weszliśmy na Rakuską Czubę. Na początku myślałem, że weźmiemy rowery i dojedziemy do schroniska, ale nie warto. To nie jest typowa droga rowerowa, generalnie mało tam rowerów. Trasa ciągnie się delikatnie pod górkę, sporo kamieni i nierówności. Ciekaw byłem jakie upały nas spotkają, rano słońce solidnie przygrzewało, ale cień jest niemal na całej długości trasy do schroniska. Widoki są niemal od parkingu, idzie się dość dobrze, odwodnienie nam nie grozi, bo idzie się wzdłuż rzeki, a woda smakuje cudnie. Po 2 godzinach schronisko, o godzinę szybciej niż znaki. Pani ma kryzys, zdarza się, ale jest dzielna. Schronisko, czyli kofolka... ha nie! Wchodzimy, polecają czaj. Hmm... pytam, czy to ten sam czaj co w chacie po Rysami, pani mówi, że tak. Bierzemy, pół litra herbaty bylinkowej. Nie tak dobra jak pod Rysami, ale nie można było lepiej trafić, pomaga niesamowicie. Po ponad 30 minutowej przerwie ruszamy w górę, zaczyna się prawdziwa wspinaczka, a gapowiczów przybywa. Druga część trasy zaczyna się stromym i dość nudnym podejściem, dzięki temu szybko zdobywamy wysokość, kończą się krzaki, zaczynają skały. Od Czerwonego Stawu Kieżmarskiego zaczyna się spacer. Bardzo łagodne i regularne podejście. I co ? Chmury. Na hzs.sk pisali, że nad Łomincą będą chmury, no i się pojawiły. Dają genialny chłód. Do tego idziemy po śniegu, jesteśmy w kotlinie, gdzie jest bardzo chłodno. Śmiejemy się, że ludzie w miastach się pocą, a my w śniegu. Sporo kozic wokół nas. W pewnym momencie są łańcuchy, nic trudnego, fajna atrakcja. Dużo rozmawiamy, to o pracy, to o życiu. Nachodzi mnie refleksja, że trasa jest taka sobie. Mało wyzwań. Czy nie jest tak, że po prostu po przejściu GR20 na Korsyce osiągnęliśmy pewien wyższy poziom wtajemniczenia w obcowaniu z górami i skałami, pewne rzeczy nas już nie ruszają ? Taki syndrom Nowej Zelandii. Po wizycie tam, ciężko zachwycić się czymś innym. Po przejściu Cirque de la Solitude staje się innym człowiekiem. Szybko osiągamy szczyt, nie ma wow, po prostu weszliśmy bez ekstazy. 30 minut na szczycie, zimno, wciągamy polarek, jest 12. Wszystko zgodnie z planem. W Tatrach chcemy o 12 już schodzić, po południu rośnie zagrożenie burzami. Zejście zajmuje nam 2 godziny, bez problemów. Dzięki bylinkowemu czajowi nie chce się pić, ale tym razem kofola z beczki, genialna. Później kolejne 2 godziny marszu i parking. 2 godziny w nogach. Było świetnie. Synrdom GR20 spowodował, że owszem - ból i zmęczenie było, ale nie doświadczyliśmy jakichś wielkich trudności, po prostu świetnie spędziliśmy dzień. Wracając zatrzymujemy się w Belanské Kúpele na obiad.
- Jest kofola - pytam
- Nie ma - odpowiada zdecydowanie kelner, nie sprzedajemy, bo jest chemiczna
- Jak to ? - odpowiadam, myśląc sobie - co Ty gościu bredzisz ???
- Bo oni używają chemii, żeby zrobić pianę - dowiaduję się
WTF ? proponuje lemoniadkę swojskiej roboty. Lemoniadka, też mi, ale lepsze to niż nic. 19 w domu, koniec wycieczki. Tak minął dzień, pełen wrażeń. Wieczorem pierwszy etap Tour de France, oglądam już niemal 20 lat, bez przerwy. Zwiedzam Francję, oczami po telewizorze. Po przejściach na Korsyce nie ciągnie mnie do Francji, ale i tak Wogezy zaliczymy, Masyw Centralny też.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz