Powrót w Góry Sowie - dzień 1 - dookoła Glinno

Pojechaliśmy już w piątek po południu. Zabraliśmy też rodziców, moich teściów. Droga minęła nadspodziewanie dobrze i szybko. Jak ten czas zleciał. Ostatnio byliśmy z moimi rodzicami 4 lata temu w Górach Sowich. Ostatnio jak przyjeżdżamy gdzieś w piątek na weekend, staramy się już w piątek gdzieś wybrać. Krótki spacer, wyjście, wyprostowanie kości, pierwsze zdjęcia. To wydłuża nam niejako weekend. Taki mały zabieg. Jako, że wielkich szczytów tu nie ma, nazajutrz wybraliśmy się na trasę wokół miasteczka, w którym mieszkamy - Glinno. Świetna sprawa, nie trzeba tracić czasu na podjazd. Samo Glinno, to 2 ulice, na skrzyżowaniu kościół i restauracja. Sobota rano, słońce już praży. Najpierw żółtym szlakiem, którego nie mam na mapie. Przez pola, ładne buki na brzegu pola, ukryte między pagórkami. Jakieś 100m od skrzyżowania podchodzimy do Kroackiej Studzienki. Jak historia głosi w XVIII wieku chorwackie oddziały wojska poiły tu konie. I tak tryska do dziś. Ciekawe miejsca, których nie omijam. Później idziemy cały czas czerwonym szlakiem w lesie unikając gorąca. Niemal płaski teren. Ciekawie robi się niedaleko wioski Lutomia Górna. Skręcamy w lewo, jak szlak prowadzi, a tu niespodzianka. Prywatna osoba kupiła kawał pola i zagrodziła go. Hmm próbujemy go obejść, ale będzie ciężko. Zatem przechodzimy przez ten teren, na szczęście nic i nikogo tam nie ma. Kilkaset metrów dalej podobna sytuacja. W NZ w takich przypadkach są drabinki pozwalające wejść i przejść teren pastwiska. No, ale to nie NZ. Na tym drugim polu widzimy konie. W Lutomii jest jedyny sklepik, gdzie uzupełniamy płyny. O jak dobrze. Żar leci z nieba. Za Lutomią powtórka z rozrywki, znowu teren ogrodzony, omijamy krowy, które chowają się w cieniu. Idziemy na północ. Tam spotykamy pierwszych turystów, pytają jak się idzie, informują o grzybach na trasie. Ja grzybów nie jem, nie jest to naszym celem. Ale za to coś innego nas zatrzymało - poziomki. I to jakie i ile! Ogromne poziomki w ogromnych ilościach. Pycha. Dają sporo w ten upalny dzień. Dochodzimy do żółtego szlaku i wpadamy na pomysł, że nie ma co szybko wracać do hotelu. Pobądźmy w terenie! Zatem idziemy w stronę Jeziora Bystrzyckiego. Nigdy tam nie byliśmy. A tam tłumy. Zakaz kąpieli, tłum pływa. Aut masa. Idziemy na południe drogą, asfaltem, w słońcu, do Michałkowej i Glinno. Sporo opustoszałych domów. Ale nie ma się co dziwić, tu nic się nie dzieje. A my takie miejsca lubimy. Nad Glinno wstępujemy do wysokiej klasy restauracji. Nie spodziewałem się tego typu lokalu na tej prowincji. Poziom wysoki, ceny też, ale co tam ceny. Inna rzecz przykuwa uwagę, w środku wybornie, a parking z dziurami. Warto zadbać o okolice. Zrobiliśmy sobie przerwę, schodzimy do naszego lokum. Co za dzień. 23km w pełnym słońcu. Dobry marsz, jest forma. Tak dawno nie byłem w górach. Wieczorem karty na dworze. Niebo zrobiło się ogniste, później ciemne i rozpoczęła się ulewa. W szumie deszczu kładliśmy się spać. Co nie oznacza, że spałem.