tour de Babia 2019

Jak ten czas leci. Chcieliśmy na rower, numer 1 to była Góra Św. Anny - zaliczone. Teraz wybór padł na Tour de Babia, jechaliśmy tam 3 lata temu i było niesamowicie. Powtórzmy to! W czwartkowy wieczór odpalam booking i patrzę, gdzie tu na noc można się zatrzymać w Korbielowie. Znalazłem, przemił głos przemiłej pani. Mówią czytałem o super pyszny śniadaniu i jajecznicy z wybieganych kurek. "Tak, mam tu kurki, biegają sobie po ogródku" - usłyszałem i zamówiłem opcje ze śniadaniem. 24 godziny później już tam byliśmy, piątek 14.06, początek niesamowitego ciągu 9 dni. Małe gospodarstwo, wolny pokój i ludzie sobie dorabiają. Początkowo chciałem rowery na dachu zostawić, ale pani Gospodyni ściszyła głos i mówi, że ostatnio w okolicy 2 kradzieże się wydarzyły, więc lepiej nie kusić. ok. Rowery śpią w stodole. My też - myć i spać. Gospodyni do końca nie wierzyła, że chcemy śniadanie o 7 rano, ale przekonaliśmy ją, że nie żartujemy i faktycznie zjemy jajecznicę z wybieganych kurek. Przed snem rzuciłem okiem na ogródek - żadnych kurek nie widziałem. Rano już były. Przed snem czytam książkę - "Krew Aczoli", trudna i ciężka. Rano śniadanie, rowery ze stodoły na dach i ruszamy. Slana Voda, 8-ma rano, parking pełny! Stajemy nieco dalej i w drogę. Oj pięknie się jedzie, żółtym szlakiem do Przełęczy Jałowieckiej, tam kawałek pchamy rowery. Mjamy się z Quadem na którym GOPRowcy badają stan szlaku. Czarnym do Zawoi, stromy zjazd. W przeciwieństwie do ostatniego naszego przejazdu - sporo sklepów, tak, że nie brakuje nam nic do picia. Uzupełniamy płyny regularnie i mamy zapas. Podjazd na Krowiarki, to moment, po który przyjechaliśmy. 1,5h podjazdu, naszym tempem, naszymi rowerami. Pani niesamowicie dzielnie cisnęła, a jeszcze miała siły robić zdjęcia. Mylące są znaki parkingu, niby 2 km, ale to taki mały zajazd w połowie wspinaczki. Nowy asfalt, pusta droga, żar z nieba, sobotnie południe, cisną rowerem pod górę, to ostatnia rzecz, o której myśli normalny człowiek. Udało się. Spodziewałem się większej ilości ludzi na Przełęczy. Tam przerwa, później zjazd niemal do Zubrzycy i na zachód do Slanej Vody. Przewidywałem, że to będzie właśnie najtrudniejszy moment. Trochę miałem racji. Pomogła nam asfaltowa droga, po której, choć pagórkowato, to dało się jechać. Ale ostatnie 2 podjazdy - wykańczające. Mimo że na przekroju ich prawie nie widać, giną w cieniu podjazdu na Krowiarki, ale zmęczenie dało o sobie znać. Ciężko. Ale jaka to radość była przy aucie! Babia objechana, już drugi raz. Piękna trasa i pomysł ze śniadaniem wypalił. Tylko kilka zdjęć z tej wyprawy, trudne warunki atmosferyczne i koncentracja na jeździe wzięły górę nad duszą artysty.