Przebiśniegi w Aronii! dzień 1 - Ostrzyca - Radomiłowice - Sołtysia Czuba

ktoś to w ogóle zna? Diabeł mówi dobranoc. Wreszcie nadszedł upragniony dzień wyjazdu na Pogórze Kaczawskie, moje miejsce w tym kraju (jedno z nielicznych). A na ten wyjazd czekam miesiącami, bo jeździmy tam tylko na "przebiśniegi", czyli zaraz, jak stopnieją śniegi. W tym roku jest jeszcze lepiej - jeden dzień wolnego ekstra za przepracowaną niedzielę. Zatem wyjazd na 4 dni. Kończę prowadzić szkolenie w piątek o 16, okolice 17 wyjazd. Szybko autostradą i w ciemnościach docieramy na miejsce. Cisza. Wszędzie przestrzeń i cisza, to sobie cenię. Jest cudownie, gwiazdy jak na dłoni, noc zapada, my zmęczeni tygodniem pogrążamy się w lekturze książek. Nazajutrz śniadanie w ogromnej jadalni, czyste niebo, nie może być lepiej! I to uczucie, 3 dni na Pogórzu. Podjeżdżamy w okolice Bełczyny, wychodzimy z auta o stóp Ostrzycy, mała piękna góra. Jak mogłem tego nie znać wcześniej? W jednym momencie ma miejsce eksplozja nowości - ja na szyi mam zamontowaną moją Leicę 15mm i pasek Peak Design, Pani debiutuje z nowym plecakiem. Co za emocje. Idziemy nieco inaczej, niż mapa nakazuje i wspinamy się na Ostrzycę po rumowisku, zbocze rozsypanych kamieni. Tak naprawdę to dawny wulkan, a okolice są cudowne. Na szczycie czeka nas niespodzianka - gołąb, sam, jeden, stoi i patrzy na nas. Jakże często spotykamy ptaki, które nam "towarzyszą" na naszych wędrówkach. Nie zapomnę robina - małego nowozelandzkiego ptaszka, który przyfrunął do wiaty, w której odpoczywaliśmy w 2015 podczas naszego pobytu na wyspie. Na Ostrzycy mieszam obiektywami, bo chcę jak najwięcej zabrać dla nas tych widoków. Piękne miejsce. Później idziemy polami na północ, dłuższy przestój zrobiliśmy na łące obsypanej przebiśniegami. Cosinon 35mm 2.8 przechodzi samego siebie, a kupiłem go w zupełnie innym celu. Pola, lasy, łąki, tak w kółko. nie ma ludzi, a co dopiero turystów. Niemiła niespodzianka czeka nas ze strony ludzi właśnie we wiosce Radomiłowice. Pierwsze zabudowania, płotek, furtka otwarta, pies - taki kanapowy, czyli w wielkości kanapy. Stoi i szczeka. My też stanęliśmy, jak wryci.
- hallo, jest tam kto? - wołam, niech ktoś zamknie furtkę...
Po kilkudziesięciu sekundach wyłania się gospodyni i zamyka drzwiczki. Wioska 2 na 2, a jakby ten pie wyleciał, to kto co by się działo. Nie ochłonęliśmy jeszcze, kilkadziesiąt metrów dalej, na małym wzniesieniu bez ogrodzenia kolejne monstrum, bez sznura czy łańcucha... Ufff... Najbezpieczniej jest w lesie, zawsze to powtarzam, wśród ludzi - kompletnie na odwrót. Docieramy do fantastycznej polanki, na której rozpościera się widok na zaśnieżone Karkonosze, ze Śnieżką na czele. Ledwo się obróciłem, a Pani już rozkłada pelerynę i laba. Leżymy. Słońce przypieka, piękna ta wiosna. Jest sobota, 23-ci dzień marca. Po drugiej stronie ulicy, jakieś 200 metrów od miejsca naszego odpoczynku jest delikatne podejście na Sołtysią Czubę, co za widok, a drzewa jeszcze liści nie mają. Jak tu nie kochać tego miejsca?

Cały dzień marszu zajął nam ponad 6 godzin, relatywnie płaski teren, ale widoki i krajobraz naprawdę przyjemny. Gdybym miał robić ranking tras w tym roku, to ta jest ex aequo z zimowym wejściem na Rycerzową. W naszym lokalu jemy obiad, wieczorem do kościoła w Świerzawie, och jak tam jest zimno, stare grube mury. Później wieczór w ciszy i lekturze. Ładowanie baterii. Ca za dzień!