nie można było zmarnować TAKIEJ pogody. Co to był za weekend!?! Kompletnie spontaniczny, co do mnie nie przystoi. A więc tak - plan był pojechać w Beskid Sądecki. Rezerwacje zrobione, piątek spakowani, jedziemy do pracy, urywam się wcześniej, ruszamy... korek. GPS pokazuje dużo za dużo, jak na moją ochotę tracenia czasu w korkach. Co robimy? Decyzja w 5 sekund - jedziemy do domu, tam się zastanowimy. Zanim dojechaliśmy do domu - plany zmieniły się 5 razy. Pani mówi - pojedźmy na rower. Tak też zrobiliśmy. 15 minut autem, jesteśmy w lesie. Trasę szybko wymyśliliśmy. Wiem, że pojedziemy długo i wrócimy po ciemku. Około 20 dopadła nas kompletna ciemność. Ostatnie 30 minut z rowerami, małymi lampkami, przez las. Ktoś kiedyś powiedział, że na urlopie w pierwszym dniu zrób coś, czego nie zrobiłeś, wtedy mózg się przestawi w inny tryb. No to zrobiłem, tak mi się przestawił, że po tygodniu pracy nie czuję zmęczenia. I faktycznie coś w tym jest. Zdecydowaliśmy, że nigdzie na noc nie pojedziemy. W sobotę pojechaliśmy w Beskid Śląski. Wieki nas tu nie było, ale wybrałem - jak mi się wtedy wydawało - najlepszą trasę. A ze względów sentymentalnych chciałem znów wejść na Magurkę Radziechowską. Podjechaliśmy do wioski Ostre. Stamtąd spod kościoła idziemy zielonym szlakiem. Pierwsze WOW było na nieopisanej polance przed Muronką, widać to na mapie. No pięknie jest. Plaża. Nic nie musimy, nie spieszymy się. Tym bardziej, że byłem wykończony tygodniem. Po 30 minutach ruszyliśmy dalej, w słońcu upał. Charakterystyczne skrzyżowanie na Magurce Radziechowskiej, idziemy teraz takim bym powiedział płaskowyżem na Magurkę Wiślańską. Tu już więcej osób, ale widoki... kolorowo jest. Jesień w pełni. Piękne barwy a i Magurka zarasta, co bardzo cieszy po wycince. Widać już lasy mieszane. Na prawo Skrzyczne, na lewo Beskid Żywiecki i Słowacja w oddali. Pani wypatrzyła żmiję zygzakowatą, która także korzystała ze słońca. Na makro nie było wiele obiektów. Więc przerwy wykorzystywaliśmy na wylegiwanie. Na Magurce Wiślańskiej pogoda zaczęła się zmieniać, więcej chmur i zimno. Na szczęście to na chwilę. Czerwony szlak między Skrzycznem a Baranią, taka magistrala - oblegany. Co to się dzieje w wakacje? Schodzimy w stronę żółtego szlaku boczną uliczką. Znowu wyszło słońce. Kilometry lecą same, czuję, jak regeneruję się. Sił przybywa. Zeszliśmy do drogi, asfaltowej, idealnej na rower. Koniecznie tu trzeba przyjechać. Nie idziemy jednak w stronę hotelu Zimnik, tam mnóstwo aut, a i asfaltem do góry trzeba będzie cisnąć. Idziemy na dziko, leśną przecinką u podnóża Ostrego. Tu nie ma już nikogo. Kapitalny grzbiet Skrzycznego przypomina mi południowoafrykański Amphiteatr w Drakensbergu. Fajnie by tam było znowu być... Nie mogę narzekać. Niebawem lecimy na Tasmanię, a to nasze pożegnanie z górami w Polsce. Ale za to jakie? Tak jak do dziś wspominam Beskid Śląsko-Morawski przed Tasmanią I, tak i ten Beskid Śląski przejdzie do historii, bo piękna trasa, do powtarzania i koniecznie jesienią. Latem - szkoda czasu.
Wracając zatrzymujemy się w Żywcu, mały browar, dobra restauracja. Poza tym - żal patrzeć na Żywiec. Jak byłem mały, przyjeżdżałem tu do kuzyna, chodziliśmy po mieście, które wydawało mi się bogate. Coś tu nie zadziało się i świat odjechał. Piękny dzień, piękne widoki i kto by pomyślał, to "tylko" Beskid Śląski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz