Umoczone Tatry - dzień 1 - Babky

to był wyjątkowy weekend. Postanowiliśmy, inaczej niż dotychczas, pojechać w Tatry w sobotę skoro świt. Prognozy mówiły tak - sobota leje, niedziela - ładnie. Zatem niedziela to Bystra w Tarach Zachodnich, a sobota - "short walki", wyjdzie w praniu, jak dojedziemy. O 11 byliśmy już wczekowani w Mikulasie. Chwila przerwy, otwieramy mapę, patrzymy na prognozy, może coś popadać. Padło na niewielką górkę ponad 1500m - Babky. 4 godziny tam i z powrotem. Czemu nie ? Mały plecak, obiektywy, mój nowy aparat - o tym jeszcze nie pisałem. Ostro pod górę, turystów - o dziwo - mało. Mokro, bardzo mokro. Ślizgamy się po glinie. Idziemy wolno. Chmury tu i ówdzie. To, co rzuca się w oczy - to kwiaty, kolorowa roślinność wszędzie. Coś niesamowitego, podobnie jak na Małej Fatrze. W połowie drogi zaczyna padać. Chop pod drzewo. Pani w pełnym ekwipunku, zatem ma pelerynę. Ja - wyjątkowo skromnie wyposażony - moknę, ale z cukru nie jestem. Jak biorę pełny plecak, to nie leje. A teraz - masz ci los. Ale przeszło. Wyszło słońce. Słowem - Tasmania. Wszystkie rodzaje pogód w jednym dniu. Idzie się wyśmienicie. Powyżej górnej granicy lasu wyłaniają się Tatry Zachodnie, nawet Krywań widać. Posiedzieliśmy chwilę na szczycie, pieję z zachwytu nad aparatem. Spadamy, chmury nad Wielkim Choczem, nie ma co siedzieć. Schodzimy lasem, zachciało nam się chodzić, więc powrót zrobiliśmy sobie dwa razy dłuższy żółtym szlakiem. Idziemy, jak nie lunie... Wszystko mokre. Ja w krótkich spodniach, woda leci do butów, to może być problem. Nic to. Cudowna trasa, krótka, ale malownicza. Hit, ukryta perełka tych rejonów. Wieczorem kościół, billa - a jakże, brakuje mi jej w Polsce. Odpoczynek przy mapach i prognozach. Uwzględniając zdrowie i prognozy - porzucamy plan wejścia na Bystrą, nie chcemy na nią wbiec i zbiec, szkoda dnia, wolę inną trasę na 10 godzin przejść, a od 11 zapowiadają deszcze. Postanawiamy wstać o 5, pojechać w Tatry Niżne.