GR 20 - dzień 8 - etap 4 - Asco Stagnu - Bergeries de Ballone

ten dzień to jest właśnie TEN dzień, na co chyba wszyscy czekali.. Cirque de la Solitude na przełęcz Bocca Minuta (2218 m. n.p.m.), czyli w skrócie Cyrk. Naoglądałem się filmików na youtube, nie ruszyło mnie, co tam jakieś zejście. Ale nie rozumiałem, że w nogach będę miał 4 dni i tyle samo ciężkich nocy. Monte Cinto wydoiło nas kompletnie z sił. Dziś uważam, że chcąc nieco nacieszyć się GR 20 nie warto wchodzić na najwyższy szczyt Korsyki, jak ktoś ma ambicje, niech przyjedzie kiedy indziej, ale specjalnie dla tej góry. GR 20 to inna bajka, to nie sprint, to maraton. Pomogła nam nieco kolacja, stek i Crème brûlée - pycha. Ok. 8.30 ruszamy na najtrudniejszy kawałek GR 20. Najpierw wolno pod górę, doliną, pogoda idealna, widoki nareszcie ładne, coś mi mówi, że w końcu jakiś etap trafi na moją  TOP 20. Po 2,5 godzinach marszu dochodzimy do Cyrku - wygląda to mniej więcej tak, że wchodzimy po kamieniach na górę - Bocca Tumasginesca (Col Perdu 2183 m n.p.m.) i nagle pionowa przepaść, którą trzeba się spuścić po łańcuchach/zejść jakkolwiek kilkaset metrów w dół, później mniej więcej tyle samo należy się powspinać. I to jest to. Nie jest to groźne, cudowne zejście, łańcuchy, palce, paznokcie, skały - wszystko się liczy. Zejście dla wprawnego turysty zajmie jakieś 15-25 minut, ale po co się śpieszyć, warto się zatrzymać, sfilmować, zrobić zdjęcia. Jak byłem gdzieś bliżej końca i wisiałem na łańcuchu zobaczyłem, że ktoś po tym samym łańcuchu wspina się. Wariat! Mija mnie, coś tam wybełkotał po francusku co przypominało polskie "dzień dobry" i poszedł dalej kompletnie nie zważając na to, że wiszę i stwarza nam obu poważne zagrożenie. Idiota. Momentami skała jest gładka, momentami postrzępiona. Samo zejście i wejście nam zajęło 2 godziny, najlepszy skalny kawałek, jakim szedłem. Tatry ? Nie ta liga, Korsyka to kilka poziomów wyżej - tak to oceniam, nie dlatego, aby się powymądrzać, ale było to dla nas trudniejszym wyzwaniem, niż skalne kawałki w Tatrach. Po wspinaczce jesteśmy na  Bocca Minuta (2218 m. n.p.m.). Schodzimy skalistym wąwozem Ravin de Stranciaccone do schroniska Refuge de Tighjettu (1640 m. n.p.m.). W połowie drogi nagle słyszymy szum, nagle tuż obok nas lecą 2 odrzutowce... Wojna ? Rosja ? A jednak... Po kilku dniach odcięcia się od świata różne myśli przychodzą do głowy. Po 8,5 godzinach marszu zmęczeni jesteśmy na schronisku Refuge de Tighjettu - najgorszym, jak do tej pory. Tu już nie ma specyficznego zapachu, co oznacza, że robale pewnie są. Długo nie trzeba było czekać, aż ktoś zauważył maszerującą żwawo pluskwę. Będzie ciekawie. Mam dość wszystkiego, kompletnie. Inni skarżą się na pogryzienia, nam póki co nic nie dolega. Jest gaz, toaleta na zewnątrz. Dużo Niemców. Tylko jeden odcinek oddziela nas od cywilizacji. Ci, co nie chcą przejść całego GR 20, próbują sił na krótkim odcinku z Castellu di Vergio przez Cyrk do Asco Stagnu. Ostatni paczka obiadowa, zimna cola może się jedynie pomarzyć. Owoce, czekolada - tego mi trzeba. Jak moje ciało po 5 dniach ? Prawe kolano boli, prawe ścięgno również. Lewe kolano boli, na szczęście przejściowo. Ramiona - oba bolą, odparzenia na stopach, generalnie ciało spocone i nie najładniej się prezentuje. Pani nawet nie pytam, ale jest nieco lepiej. Brakuje prysznica. Masz 2 przyjaciół na tej trasie - buty i plecak, jak coś zacznie szwankować z nimi, to masz problem. Z drugiej strony - w takich właśnie momentach zdajesz sobie sprawę, że nie warto oszczędzać na sprzęt i ubiór w takie góry. Zapada zmrok. Bezchmurne niebo. Co niektórzy idą spać, ja z Panią bierzemy aparat i w plener. Dodaje mi to sił. Księżyc oświetla okoliczne góry - są białe w nocy. Efekt cudowny.

To był naprawdę ciężki dzień, ale jedna z najładniejszych tras, jakimi szedłem. Jutro koniec naszego marszu.