Dookoła Tasmanii - dzień 11 - 30.11 - mała wielka góra - Mt. Donaldson

Spało się dobrze w naszej małej chatce. Fakt, że praktycznie każdy dzień rozpoczynam od opisu snu lub przebudzenia potwierdza, jak bardzo do tego przywiązuję wagę. Dobry sen, to dobry dzień i siła, aby go dobrze przeżyć. (Pisząc te słowa nie miałem jeszcze pojęcia co mnie czeka na Tasmanii). Po przebudzeniu w jednym oknie prześwituje błękitne niebo, w drugim widzę ciemne chmury, a w trzecim pada deszcz. Nic mnie już nie zdziwi, ale powoli tracę entuzjazm i taka pogoda potrafi wkurzyć. Trzeba się przywyczaić, inaczej zwariujesz. Dziś w planach Mt. Donaldson, niewielka górka w lesie deszczowym Tarkine, raprtem 436 m n.p.m. Ruszamy z poziomu 0. Zmęczenie i zła dieta powoduje, że i po tej górze czuję się zmęczony. Podjeżdżamy 10 minut samochodem i ruszamy. Na tylnej szybie i na desce rozdzielczej rozstawiamy przepraną bieliznę, jak wrócimy – będzie sucha. Parking jest zaraz za mostem nad Savage River. Nie ma nikogo. Jakieś 45 minut idziemy lasem deszczowym, po Kelly Basin niewiele nas może zaskoczyć (chyba?) tutaj. Tam było ładniej. Później otwiera się przed nami znajomy widok z Bieszczad, niczym Połonina Wetlińska – gołe wzgórza z żółto-zieloną trawą. Kolejne pół godziny i jesteśmy na szczycie. Ach i och... Dlaczego ? Otóż tuż przed szczytem wyraźnie widać wijącą się rzekę Pieman, niczym Amazonka – czarna smuga pośród gęstego lasu deszczowego. Cudowny widok. Zaraz obok zachodnie wybrzeże, fale, stateczek, poza tym las, trawy...

Doświadczam niezwykłych przeżyć. Amazonia to moje marzenie, tu mam malutką namiastkę tego. W końcu świeci słońce, co poprawia mi humor, ale jak przygrzeje, to solidnie. Deszczowa pogoda ma na mnie zły wpływ i odbiera mi radość podróżowania. Ale tak to jest z lasami deszczowymi, nie bezpowodu mają taką właśnie nazwę. Na szczycie jesteśmy sami, spędzamy tam może 30, może 40 minut. Gapimy się w otchłań i słuchamy ciszy. To moje ulubione zajęcie w górach. Po to tu przyjechaliśmy. Ta podróż dużo mnie uczy, jak żyć, jak przeżyć, co i kto tak naprawdę jest najważniejsze w życiu. Kiedy uświadamiasz sobie, że w domu masz wszystko pod ręką, czegoś brakuje, idziesz do sklepu, niemalże o każdej porze dnia i nocy, a tu musisz zastanowić się co zjeść najpierw, ile zjeść, by starczyło – doceniasz to co masz, zupełnie burzy się dotychczasowa hierarchia wartości, widzisz i doceniasz inne wartości w życiu.

Choć trasa zajmuje 4 godziny jest naprawdę wyjątkowa i powoduje, że naprawdę warto przyjechać do Corinny, trzeba to zobaczyć na Tasmanii. Jeżeli chcesz popływać kajakiem, doświadczysz jeszcze bardziej niezwykłych przeżyć i w pełni skorzystasz z atrakcji Corinny i rzeki Pieman. Ja wolałem być w lesie. Wracając „zderzamy” się z wężem, który wybrał tę samą trasę co my. Pierwszy raz na Tasmanii. Pierwszy raz na żywo, tak blisko. Wszystkie one tutaj są jadowite ale i płochliwe. Spojrzeliśmy na siebie i wąż po cichu się oddalił. Idąc momentami trudno byłoby odróżnić węża od leżących łodyg, gałęzi, itp. Trzeba być czujnym. Wracamy do chatki ok. 13, słońce praży, chmurki poznikały. Czas na pranie. Nadrabiamy zaległości. Suszy się na werandzie i w samochodze. Później czas na lekturę. Mam ponad roczne zaległości, więc biorę tablet i wygrzewam się na werandzie. Tak, czuję się słabo. Co do tabletu, nie mam iPada, mam 1,5 roczny tablet kupiony za 300zł, słaba rozdzielczość i bateria, ale nie potrzeba mi lepszego. Wolę to wydać na podróże. Przypominają mi się słowa Thoreau – wielkość człowieka poznaje się po tym z czego może zrezygnować.  Te słowa nabierają właściwego znaczenia tu w Tasmanii, w nędznym Queenstown, pięknym i pustym Bronte Park czy w lesie deszczowym Tarkine.