ostatnie 3 tygodnie

sporo się działo, uznałem, że wyjdę na prostą z blogiem jednym postem. Praca - dom, rytuał, ale konieczny, by także na prostą wyjść mentalnie i jest dużo lepiej. Skupiać się na celu, nie wydumanych konsekwencjach, powtarzam sobie nieustannie. Małymi krokami do przodu. Skończyłem słuchać kazań ks. Pawlukiewicza, bardzo pomocne. Wyjazdowo również ciekawe, realizujemy plan zimowy, który obfituje w wiele ciekawych podróży, dużych i małych.

I tak 22.11 pojechaliśmy do Pszczyny, na spacer i do Stajni Królewskich, była wystawa poświęcona żubrom. Ciekawe miejsce, zaglądamy tam kilka razy w roku. Na rynku knajpki w ludźmi w środku, to dobry objaw. Ze smutkiem przyjąłem fakt, że nie ma już Szatmfera. Często tam wpadaliśmy na burgera... nawet się zrymowało, ale nic w tym śmiesznego. Żal.

30.11 pojechaliśmy w Beskid Żywiecki, ale nie w góry. Ostatnimi laty coraz rzadziej tam jeździmy, bo góry przeszliśmy, bo dojazd fatalny, bo śmierdzi - smog jest nie do zniesienia. No ale mieliśmy kilka powodów. Odwiedziłem kuzyna, a po drodze wróciliśmy do audioprzewodników. Rychwałd - wiele razy przejeżdżałem, widziałem znaki, ale nie byłem, nie znałem. Od tego miejsca od bazyliki zaczęliśmy dzień. Później Łękawica, proszę bardzo. Nawet nie wiedziałem, że takie miejsce istnieje. A tu spacer z narracją w tle. Niby nic, ale jakie piękne wspomnienia. Później Żywiec rynek. Też audioprzewodnik wokół zamku. No i obiad... Restauracja Prawda i te żebra... wyborne. Wrócimy tam i chyba jeszcze w tym roku, znowu objedziemy kilka nowych wiosek.

Mamy takie postanowienie, że aby przetrwać ten ponury okres jesienny co tydzień w środku po pracy gdzieś idziemy pochodzić. Zwykle to był mój ukochany park, a w tę środę pojechaliśmy do Katowic, popatrzeć co tam się dzieje. Street photo session. Zamonotwałem Pentax 50mm i w drogę. Stoję pod wiaduktem, złapałem kadr i czekam, aż tu nagle ktoś pochodzi i mówi "oo a ja też tu przyszedłem", w ręku trzyma aparat... no proszę! i stoimy we dwójkę, czekamy aż ktoś przejdzie. Fajnie.

Po 2 miesiącach od powrotu z Pirenejów wyszedłem na prostą z blogiem, sporo to zajęło. Choinkę kupiliśmy wczoraj, lubię mieć jak najszybciej, by poczuć Święta.

Izerska Hibernacja - dzień 9 - 16.11 - Legnickie Pole i powrót do domu

dziś moja Babcia miałaby urodziny, 2 lata temu miała 100 lat.

Tchnęło mnie, by jechać do Legnickiego Pola. Najpierw pojechaliśmy na Górę św. Anny, za Mirskiem, pochmurno, szaroburo. Jedziemy do Legnickiego Pola. Tam zaczynaliśmy Szlak Wygasłych Wulkaów, wiedzieliśmy, że jest bazylika... to tchnienie. Jest przed 12. Kościół zamknięty, no trudno. Pani mówi - chodź przejdziemy się dookoła, popatrzymy co tu jest. Poszliśmy. Wracamy do auta, Pani jakby coś czuła... mówi - choć jeszcze przeczytam tablice o tym miejscu. Czyta. Nagle przyjeżdża auto, wysiada z niego mężczyzna w garniturze, w ręce klucze, otwiera drzwi kościoła. My stoimi jakieś 10 metrów od niego, patrzymy. On wchodzi do środka, odwraca się, patrzy na nas i kiwa nam, byśmy weszli... Zaczyna się rzecz niezwykła. On i my. Jesteśmy sami w bazylice. Przechodzę obok niego, dziękuję mu i myślę, że tyle, my pomodlimy się, zwiedzimy i pojedziemy... a on zaczyna mówić... jak piszę to, to wciąż mnie ciarki przechodzą. Świadectwo wiary, jego wiary, ludzi, cuda, których doświadczył, które wymodlił... spotykamy takich ludzi, wyjątkowych, a przypadków nie ma. Jego opowieść trwała jakieś 30 minut. W tym czasie nikt nie wszedł do kościoła, nikt nam nie przerwał. W swej opowieści wyznaniu wiary miał 3 aspekty, które wskazywały, że to są słowa skierowane wybitnie do nas - imię mojego Taty, Lourdes, miasto, w którym mieszkamy... jak to możliwe? ano możliwe. Skończył opowieść, zaczęli wchodzić ludzie na mszę. Zaprowadził nas do zachrystii przed figurę Jezusa. Nie zapomnę tego spotkania i tego miejsca. Tak miało być.