22.12

ten dzień z roku na rok staje się dla mnie arcyważny. Jadę rano do Rodziców, do rodzinnego domu po ryby. Pani wysadziła mnie przy "moim" Parku, a sama pojechała do pracy. Spacer po parku, gdzie spędziłem tyle lat dzieciństwa, randkowaliśmy z Panią... piękne miejsca. Ludzie się szwendają, psy wesoło biegają, aura natomiast jest szara i ponura. Nic to. Spacer i ruch pomaga poukładać sobie myśli i pożegnać się z moją zmierzłością. W tym całym poukładaniu gdzieś dzwonią mi słowa Szustaka, które usłyszałem. W konsekwencji uzmysłowiłem sobie, że coś za dużo scrolluję, zamiast poświęcać czas na mądrzejsze zadania, a więc wtedy w środku parku usunąłem X-a z telefonu. No może nie tak całkiem, bo tylko z ekranu początkowego, ale już pomogło. Nie kusi, nie bombarduję umysłu niepotrzebnymi rzeczami, choć uważam, że śledzę wartościowych użytkowników. Koniec z zabijaniem czasu w ten sposób. Miałem dłuższy spacer niż zazwyczaj. U Rodziców jak zawsze ciepłe kakao, mogliśmy posiedzieć ze sobą. Cała reszta jak po sznurku wg "tradycji". Idę zmielić mak. Tak się składa, że trasa wiedzie przez moją szkołę podstawową. Celowo tędy chodzę, by sobie powspominać i pooglądać jak się sprawy mają. Ileż tu jest wspomnień? Każdy metr, niemal każde okna to jakaś sala, szczególnie ta z biologii... uchh... nie cierpiałem tego miejsca i tego przedmiotu. Sala 63, to ta moja. Później murek, piwnice, boisko, można by jeszcze tak długo. Mielenie maku - tradycja! Wreszcie się ośmieliłem w swoim introwertyczności zapytać, czy mogę zrobić zdjęcie maszyny do mielenia. Wiekowa, ale bez niej święta smakują inaczej. Zgody nie dostałem, bo pani mówi, że trzeba się szefa spytać. No wiecie co, zażartowałem i cyk, mam zdjęcie. Pusto na ulicach. Droga powrotna, znowu przez podwórko szkolne. Podszedłem do górki, gdzie jak byłem w 1 klasie, to spuszczałem autko z niej, ależ mam pamięć. No mam i to piękne chwile. Uświadomiłem sobie jak świat się zmienił, od czasu, gdy rozpocząłem naukę w 1 klasie, a jaki był jak kończyłem tę szkołę. Niesamowite. Nie zdawałem sobie sprawy. Ostatnio mieliśmy przemyślenia, jak się świat zmienił od pierwszej Nowej Zelandii w 2011 roku, ale to inna sprawa. Wracam do domu ze szkoły tak samo, jak kiedyś. Cudowne doznania. Po maku jedziemy z Tatą po ryby. W sumie na ostatni moment, bo pan karp mówi, że się powoli wyprzedaje. Znowu mało ludzi na ulicach. Może w pracy, a może nie kupują? Pisałem o tym ostatnio. Jak kupowaliśmy rybki starszy pan za nami stanął. Mówi, że kiedyś to łowił ryby i te karpie z łuskami najsmaczniejsze. Wspominał swoje połowy w Czechowicach... ale teraz wędki już wystawił, aby ktoś sobie je zabrał. Zdrowie nie te. Mówi, że ma 85 lat. Jak mu powiedziałem, że to dopiero młody wiek, uśmiech zagościł na jego twarzy. I tak ma być! Sprawiać ludziom choćby małą radość. 2 rybki kupione, Tata wziął 4. Wymyśliliśmy, że jeszcze pojedziemy po owoce. Krótki spacer po mieście razem. Dla mnie takie chwile przed Świętami są bezcenne. U Rodziców zjadłem lekki obiad i pojechałem uberem do siebie. W domu umyłem podłogę w kuchni i czytając Poirota czekałem na Panią. Pani przyjechała z jakimś mikrowirusem. Coś ją pobiera, nie dobrze. La Cabra w końcu smakowała lepiej. To był wspaniały dzień!