NZ III - Dzień 22 - 19.11 - leniwy dzień w raju

Nogi bolą po wczorajszych górach. 10 godzin snu nieco pomogło. Pogoda - dzwon, wg prognoz. Pięknie. Jemy bez pośpiechu śniadanie, dziś zmieniamy pokoju na większy, spakowaliśmy wszystko do walizki, ekipa z „hotelu” przeniesie nam rzeczy do nowego pokoju. 5 nocy w Kinloch to cudowna sprawa z wszystkimi możliwościami, jakie daje ten rejon nie licząc kilkudniowych tras. Możemy wsiąknąć w ten teren, jak lubimy. Dziś plan jest prosty - Paradise. Znowu wspomnienia, ale tak lubimy. Na pierwszy strzał - tak, znowu chodzenie, ale bez pośpiechu - Diamond Creek Track. Idziemy wzdłuż potoku, po prawej pastwiska i szukam okazji do zdjęć. Jest upalnie. Dochodzimy do jeziora Reid i wracamy. Na brzegu rzeki się wędkarka, zagaduję - niczym rasowy Kiwi - czy są pstrągi - są, a dlaczego nie mogę nigdzie zamówić ich w restauracji? To dobre pytanie, nie znam odpowiedzi - zadumała się wędkarka. Ja też się zastanawiam. Piąty pobyt w tych rejonach i nic, żadnego pstrąga. Po dwóch godzinach jesteśmy w aucie. Jedziemy do Paradise. Jest to maleńka osada pośród gór. Nazwa nie jest przypadkowa, jest po prostu jak w raju. Co tu pisać, trzeba tam być, chce się wracać. Co kilkaset metrów - przerwa, zdjęcia. Pasą się konie - przerwa, zdjęcia. I tak dalej. Od czasu do czasu jest znak „Ford”, chodzi o przekroczenie rzeki. Poznajemy miejsce, gdzie podrzucili nas Irańczycy, jak tu byliśmy ostatnio. W pewnym momencie uznaję, że potok jest za głęboki na naszą Corollę, nie ma sensu ryzykować. I tak dziś nie idziemy w góry, więc parkujemy na trawie i idziemy przed siebie. Jest cudownie. Chwile pełne zadumy. Jak dobrze tu znowu być, dociera to do mnie i nie ukrywam, chcę tu wracać. Teraz już nie tylko Alfred, ale i Alaska jest nam znana. Po przyjeździe do Kinloch jemy obiad, później kawa, rzut oka na nasze przyszłoroczne plany i pakowanie na jutro. To będzie ostatni całodzienny trekking, długi, ale piękny.