NZ III - Dzień 19 - 16.11 - Historic Bridle Track, przejazd do Kinloch

Dziś setne urodziny mojej Babci. Pięknie, zadzwoniliśmy z samego polskiego rana z życzeniami. Rano spakowaliśmy się i pojechaliśmy na Davis Flat, skąd ruszamy na trasę lasem, która zwie się Historic Bridle Track. Tego mi brakowało, bez pośpiechu, na spokojnie delektować się naturą, a tu ją mamy w najlepszym wydaniu. Z tym pośpiechem to nie do kończ tak jest, bo przed nami 3 godziny na południe do Kinloch, gdzie spędzimy 4 kolejne dni. Idąc lasem robimy zdjęcia, lecz od pewnego momentu nasza rozmowa toczy się wokół zimowych planów wyjazdowych. Co za uczucie, nie do opisania - zapachy nowozelandzkiego lasu, śpiew ptaków, już powoli dociera do nas fakt, że za tydzień wylatujemy, a my myślami projektujemy zimowe wyjazdy i robimy to z wielką radością. Pięknie. Docieramy do przełęczy Haast, gdzie jest granica między regionem Otago a West Coast. Niewiele brakowało, abyśmy podjechali do Haast. No cóż. W latach pięćdziesiątych budowano tę drogę, znajdujemy tabliczkę, która upamiętnia kierowcę buldożera, który pierwszy tu wjechał swoim sprzętem. Dziś ta droga to jedyna forma dotarcia lądem do zachodniego wybrzeża. Około 13 wsiadamy do auta i jedziemy w stronę Kinloch, chciałbym do 19 dojechać, oczywiście mamy sporo przerw zaplanowanych. Najbliższa tuż za rogiem - trasa do Cameron Hut, a w zasadzie jej malutki fragment do punktu widokowego. Kolejny przystanek w Wanaka, miejscowości, która najbardziej nam się spodobała pod każdym względem, turystyczna, ale nie tak, jak Queenstown. Przed Wanaką remont drogi, stoimy. Pani kierująca ruchem chodzi od auta do auta, tłumaczy z czego wynika problem i uwaga przeprasza kierowców za utrudnienia. W Polskich warunkach - nie do zrozumienia. Wanaka - zakupy, tankowanie i obowiązkowo lody w Patagonii. Dwie gałki lodów to jak dwie ogromne pomarańcze. Wszystko dla klienta, takie nastawienie tu jest na każdym kroku. Żegnamy się z Wanaką, choć nie sądziłem już, że podczas tego pobytu tu jeszcze zajrzymy. Cardrona - kawa. Musieliśmy tam wejść. Cudne miejsce. Podczas popijania kawy rezerwujemy nocleg w Czechach na nasz zimowy wypad, już zacieram ręce z radości. Queenstown, miasto zakorkowane, jest godzina 16. Stajemy w „naszym” miejscu, mamy takowe, gdzie zwykle da się zaparkować. Płatny parking, ale pewny. Idziemy do Fergburgera, wiadomo. Klasyka. Jedliśmy tam wtedy, wówczas to była znana lecz mała burgerowania, bez kolejek. Dziś o każdej porze są tam tłumy. Odstaliśmy swoje, zjedliśmy burgera - bez szału, idą na ilość. Tick, zaliczone. Zajrzeliśmy jeszcze do jednego sklepu, w którym zamówiłem koszulę, która wpadła mi w oko. Ściągali ją dwa tygodnie, ale dotrzymali słowa, ja również. Mamy godzinę do Kinloch i końcówkę szutrem. Dojeżdżamy w pochmurny wieczór do naszego punktu minutę po 20. Restauracja zamknięta, ale przez szparę w zasłonie widzę krzątające się osoby. Pukam, wchodzimy, dwa słowa rozmowy - mamy nasz pokój. Ciekawy dzień, jakby dwa. Znowu sporo kilometrów przejechane, ale już tyle nie będziemy robić. Mamy dobry punkt wypadowy, czas na spowolnienie i relaks, chociaż w planach dwa długie wyjścia w góry.