Po śniadaniu telefon do domu i w drogę na Brewster Hut. Do parkingu mamy jakieś 20minut autem. Pusta droga przez Mount Aspiring National Park. Ruszamy z parkingu, za krótkim przejściem przez drzewa - rzeka Haast i niespodzianka. Nie ma mostu. Rzeka dość szeroka. Trzeba ją przejść. Ja wściekły, że znowu tracimy czas, Pani, że przechodzimy przez rzekę. Nogawki do kolan i wchodzimy do rzeki. Pani piszczy i mówi - dalej nie idzie. No i co robić? Robić swoje. Poszedłem na bosaka na parking do auta po nasze keeny (sandały, bez których nawet z domu nie wychodzę), ubraliśmy sandały, Pani wchodzi do wody i pisk się ponawia. Ale jest zmiana, ciśnie dalej przez rzekę, widocznie się spodobało. Rzeka sięga powyżej kolan. Na drugim brzegu atakują sand fly’sy, trzeba się szybko ubierać. A później… zaczyna się żmudna wspinaczka. 650 metrów przewyższenia przez cudowny las deszczowy, chyba najładniejszy, jakim szedłem i jakieś 300 metrów już „połoninami”. Trudne wejście, mnóstwo korzeni, dodatkowo sipi deszcz, jest zimno i pochmurno ( a my tu z Te Anau przyjechaliśmy szukając pogody). Po wyjściu z lasu jest jeszcze trudniej. Mocniej pada, wieje, idzie się wyżłobionym gliniastym korytami. Nad nami Mount Armstorng, na który latem dałoby się wejść mając nocleg w chacie. Do chaty przychodzimy spoceni i zmęczeni. Pani mówi - chodźmy pod lodowiec. Nie dam rady, muszę odpocząć i się przebrać. W chacie pusto, choć kilka osób zostawiło tu swoje rzeczy, będą nocować. Jemy puszki z tuńczykiem, jabłko, czekoladę. Zaczyna padać drobny śnieg, nad lodowcem mgła. Po pół godziny przerwy i przebraniu w suche rzeczy decydujemy się podjeść pod lodowiec. Warunki są słabe, liczę, że się zmienią. Pod lodowiec nie ma szlaku, jednak trasa ta jest dość popularna, więc idzie się wydeptaną ścieżką. Kilkaset metrów przewyższenia przed nami. Pogoda się nie zmienia, nachylenie jakby było mniejsze. Schodzi para, mówią, że dalej robi się ślisko, trzeba mieć czekan i raki. Nic, nie wystraszyło nas to, jednak takich głosów nigdy nie ignorujemy. Idziemy dalej. Nagle zrobiło się kompletnie biało. Mgła zakryła okoliczne góry. Wiemy, że lodowiec jest cały w śniegu i jezioro Brewster może być nie widoczne. Jesteśmy na jakichś 1700 metrach i teraz już tylko trawers. Na oko półtorej godziny w jedna stronę. Jest 14.00. Mgła się utrzymuje, nie widać szans na poprawę. Eeee to nie ma sensu. Za duże ryzyko. Pani pomyślała o tym samym. Robimy zdjęcia i bez żalu zawracamy. Takie są góry. Doszliśmy do chaty, a to był nasz cel. Nagle przyleciała kea, pierwszy raz podczas tego pobytu widzę tę papugę z bliska, coś ich mało jest. Na Avalanche Peak były ich stada. Zeszliśmy do chaty, zjedliśmy co nam pozostało, zdjęcia i schodzimy. Zejście strasznie się dłuży i jest bardzo męczące. Przejaśnia się, robi się cieplej. Nie zmienia to faktu, że do zejścia mamy blisko 1000 metrów. Na dole czeka nas rzeka i jakże przyjemny river crossing.
To był dobry dzień, nawet już zacząłem podśpiewywać klasyczne „have yourself a Merry Christmas”, które w moim wydaniu wywodzi się z Clarens w RPA. Myślę o powrocie już. O Świętach, zimowych wyjazdach, o planowaniu podróży. Nie, nie nudzi mi się tutaj, po prostu patrzę co tam za zakrętem czeka, a czekają fajne rzeczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz