NZ III - Dzień 16 - 13.11 - Milford Sound

W nocy padało, śnił mi się egzamin z matematyki, chyba jakaś odmiana matury. Jakoś o dziwo mi nie szło, pierwsze zadanie napisałem, ale jak spojrzałem na zegarek, to zostało kilka minut na kolejne zadania. Powiedziałem do Pani - daj zgapić. Dziwny sen, zupełnie niepodobny do mojej postawy. Dziś ma padać intensywnie w Milford. Rano śniadanie, pozbieraliśmy się, popłaciłem co trzeba i jedziemy na rondo w Te Anau przy jeziorze. Tam jest informacja turystyczna i tam po nas przyjedzie bus. Sporo ludzi czeka w dużym gmachu, ładnie urządzony, sklep, informacja, mapy, wszystko, czego potrzeba. Prognoza pogody jest jednoznaczna - leje. Współczuję tym, którzy idą Milford Track. Najpierw ekscytacja, że dostali się na trasę, a później 4 dni w ulewie. Koszmar. Krótko po 9.50 przyjeżdża autobus, kierowca Luke zaprasza grupę do środka. Bus jest specjalnie robiony dla RealNZ, jechaliśmy tą firmą na Milford 12 lat temu, nazywała się Real Journey. Jak to kierowcy w tych rejonach, sporo opowiadają w trakcie jazdy, nie inaczej je post teraz. Fiordland zajmuje 5% terenów całej Nowej Zelandii. Jak tylko mija się znak Parku, zmienia się krajobraz. Kończą się pastwiska, sosny, zaczyna się dziki gęsty las. Drzewa, jak to w Parkach Narodowych, jak się przewalą, tak leżą. Luke zatrzymuje się na Mirror Lakes, ale nie idziemy, byliśmy wczoraj, pada strasznie. Później kilka razy się zatrzymał i jak dziki wyskoczyłem z aparatem. Minuta na dworze i kompletnie jestem przemoczony. Oprócz nas wypatrzyłem 6 Polaków. Jakie to dziwne wrażenie usłyszeć polski język tak daleko i tak dawno. Jednak nie jestem z tych, którzy usłyszawszy ojczysty język się ujawniają, raczej mam odruch odwrotny. Dotarliśmy do zatoki Milforda. Co za uczucie, co za wrażenie. Mnóstwo tymczasowych wodospadów dookoła i w trakcie drogi, nieziemski krajobraz. Cała przystań i parking sporo większe, a ludzi więcej, niż w terminalu na lotnisku. Większość stanowią Azjaci. Łódź nazywa się „haven”, po 13-tej jest onboarding, miejsca nie są przypisane. Zatem bazując na naszym doświadczeniu w takich rejsach, idziemy od razu na górę, akurat trafiło się miejsce tuż przy wejściu na pokład. Odbijamy od brzegu. Idę zamówić 2 mocchacino, a później… magia, bajka, jestem w swoim żywiole. 2 aparaty, jeden telefon, szmatka do czyszczenia obiektywów, ręcznik i wypatruję kadrów. Na dworze totalna ulewa, spore fale, buja łódką, kapitana niemal w ogóle nie słychać. Dodatkowo Łódź podpływa pod wodospady, skąd unoszą się tumany wody, jakby jej było mało. Na sobie mam kurtkę goretex, jeansy, czapkę i po prostu szaleję - wyskok na pokład, kadry, filmuję, z powrotem do kabiny. Pani wychodzi, jak ja wycieram szmatką obiektyw. Tak mijają dwie godziny. Z powodu wysokich fal nie wypływamy na Morze Tasmana. Dało się odczuć potęgę morza, jak tylko do niego się zbliżyliśmy. Nie wypatrzyliśmy pingwinów, ani fok, jednak nie mam prawa narzekać. Drugi raz tutaj? W życiu bym o tym nie marzył. To zaszczyt i przywilej. Uwielbiam to miejsce o każdej porze. O 15 w kompletnie mokrych spodniach siadam do autokaru i cierpię 2 godziny, bo tyle trwa przejazd do Te Anau. Tylko minęliśmy granicę Parku Narodowego i wychodzi słońce. Magia! Wczekowujemy się w cudnym motelu, jemy znowu jagnięcinę w The Ranch i odpoczynek. Pogoda nie poprawi się tu w najbliższych dniach, więc kończymy naszą przygodę z Fiordlandem, z Southland, szkoda, krótko, ale… jak wyżej… nie mam prawa narzekać. Na trzy dni - dwa dni tu pada. Taki rejon świata. Jutro jedziemy do nowego zakątku hen na północy - Makarora, spędzimy tam dwa kolejne dni.