15. września.
Wpis będzie dziś krótki, bo padam ze zmęczenia, zaś zdjęcia niech same przemówią. 7.30 śniadanie minimalistyczne, dziwię się jak można podawać tak głodowe porcje. Domem zdalnie zarządza młoda osoba, zaś na miejscu urzędują dwie emerytki i rozumiem, że nie domyślają się albo mają tak nakazane. Ruszamy. Ledwo po wyjściu, kilka domów dalej stoi kobieta przed furtką. Pozdrawiamy ją. Po chwili nas woła i daje nam 5 fig z własnego ogrodu. Bierzemy je, jeszcze wtedy nie zdajemy sobie sprawy jak ważne one dla nas będą. Kilkaset metrów dalej woła nas inny Albańczyk, pokazując którą drogą mamy iść. Dwa znaki od Opatrzności. Przez kolejne 9 godzin zobaczymy tylko dwie osoby, jedną z koniem, drugą na ośle. Nikogo poza tym. Od 9 zaczyna się piekło. W słońcu jest ze 40 stopni, a cienia mało. Mamy około 7 litrów płynów. Trasa idzie ostro do góry. Pierwszy duży przystanek na przełęczy 1450 metrów, zaczynamy od 300. Co kwadrans przerwa, mały krzaczek daje ulgę, jest za nim naprawdę dużo chłodniej. Po blisko 4 godzinach wychodzimy na przełęcz. Ja padam. Po raz pierwszy w życiu nie czułem takiej suchości w gardle i nie zaznałem sytuacji, że mój organizm przestał produkować ślinę. No przestało działać. Kładę się na wypaloną trawę. Zjadamy ciastka, popijamy oszczędnie tym, co mamy. Po kwadransie przerwy - do góry. Kolejne 600 metrów, przy czym tym razem bez ścieżki. Krok po kroku, co kwadrans łyk, choć na tych wysokościach wieje i jest rześko. Szczyt Dhembelit jest rozłożysty. Podnosimy ręce w geście zdobycia szczytu o 50 metrów niżej, niż faktyczny szczyt. Padam drugi raz, choć o kryzysie nie ma mowy. Krajobraz księżycowy. Szliśmy około 6 godzin. Ani jednego strumyka, choć po terenie widać, że płynęły tędy rzeki. Na górze koryta jezior - puste. Cudownie prezentuje się Maja Poliçanit. Szczyt trudny do zdobycia, choć ja oczami wyobraźni widzę trzydniową trasę na tę piękną górę. Jest po 14, kiedy zdobywamy prawdziwy szczyt. Na sąsiednim wierzchołki pojawiły się konie. Okolice przypominają nam Drakensberg. Schodzimy inną drogą, lecz zajmuje to nam podobny czas, co wejście. 15.30 ponownie jesteśmy na przełęczy. Zachodzące słońce generuje kapitalne widoki na dwie sąsiadujące góry - Dhembelit i Poliçanit.
Kolejne prawie dwie godziny schodzimy do Permet. Człapię. Mam dość, co za dzień, co za trasa! W tawernie odpoczywam, zagaduje mnie kelner, młody chłopak, który chodzi po okolicznych górach. Później w głośnikach pojawił się „Reason”… co za moment. Wieczorem - pozostaje nadrabianie braków wody, wpis na blog i liga mistrzów. 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz