Augustowskie Noce - dzień 6 - 27.05: Góry Sudowskie

Spałem bite 9 godzin, śnił mi się mój dziadek, jak zawsze uśmiechnięty. Rano syte śniadanie i w drogę. Dziś daleko, na północ. Jedziemy do Kłajpedki, tuż przy jeziorze Hańcza. Stamtąd pojedziemy pod Litwę zobaczyć Góry Sudowskie. Jest zimno, wieje, a ja po wczorajszym dniu jestem nieco przeziębiony. Już okoliczne Suwalskiego Parku Krajobrazowego pokazały, że widoków dziś nie będzie brakować. Podobne są do Nowej Zelandii, no może nieco ją tylko przypominają. Łąkowe pagórki, których tak mi brak. Pierwsze widoki mamy tuż za Antosinem. Jedziemy przez pola, szuter jest dobry, ludzi brak, krów za to mnóstwo. Piękny teren, jakże inny od Podlasia. Wieje zimny wiatr, w pewnym momencie się rozlało. Schowaliśmy się w pustym sklepie. Jadąc do wioski Sudowskie. Ów Góry nie są jakoś super wyodrębnione w krajobrazie, po prostu nas otaczają. Zmieniam obiektyw na ten o większej ogniskowej i zaczyna się poważniejsza fotografia. 15mm nie sprawdza mi się, jest za szeroki. Wjeżdżamy na parę metrów na Litwę. Ach, chciałoby się tam dłużej pobyć, tak blisko jesteśmy. Kiedy ta zima się skończy? Jadę w stronę Wiżajn i narzekam. Już za moment czerwiec, a tu zima. Ale jak można oczekiwać ciepła, kiedy jedzie się na biegun zimna? Wiżajny - małe miasteczko, rynek z nieprzyciętą trawą, na którym nic się nie dzieje. Jedziemy przez pola, które niczym nie przypominają krajobrazu Suwalskiego Parku Krajobrazowego. We wiosce Leszkemie (kto wymyślał te nazwy?) mija nas traktor, macham ręką pozdrawiając. W pojeździe siedzi dwóch mężczyzn, jeden z nich pyta „na trójstyk?”. Ja odruchowo odpowiadam, że nie. Zaraz zaraz... wczoraj też nie posłuchałem mężczyzny mówiącego do nas z mostu na kajaku, gdzie mamy skręcić. Niesamowite, dziś sytuacja się powtarza... ale tym razem go słuchamy. Bo ma rację. Być tak blisko trójstyku granic i nie podjechać? Dwa pagórki, bolą nogi, ale jedziemy. I docieramy. Tym razem bez straży granicznej, docieramy do granic Rosji, Litwy i Polski. Co ciekawe przy obu trójstykach tylko Polska zrobiła z tego „atrakcję” dla turystów, i bardzo dobrze. Bo to ciekawe miejsce. Masywny płot po stronie litewskiej, prymitywny płot po stronie rosyjskiej. Stronę litewską można fotografować, rosyjską - nie. Ludzi brak, można się napatrzeć do woli. Inną ciekawą sprawą jest green velo. Obok trójstyku jest cała baza przygotowana dla kolarzy, tablice i informacyjne, schron, itd. Ładnie. Ciśniemy dalej w ten mroźny dzień, wieje niesamowicie. Im bliżej jesteśmy Hańczy, krajobraz się zmienia. A to za sprawą ludzi i domów. Okolice Gór Sudowskich i granicy z Rosją to pastwiska, stodoły, oborniki, często smród, bród i domostwa zaniedbane. Bardziej na południe, to mniej domów, więcej zieleni i minimalizm dookoła. Podjeżdżamy jeszcze pod jezioro Hańcza, najgłębsze w Polsce. Wow, ponad 100 metrów głębokości. Zawsze w takich miejscach przychodzą mi do głowy szalone pomysły, a jakby tak mieć batyskaf i zejść na dno? Ciekawe co tam jest, co tam się dzieje? Czy żyją tam organizmy nieznane nauce? Możliwe... fajnie jest marzyć. Pani chciała jeszcze pojechać zobaczyć mosty w Stańczykach, zatem jedziemy. Czuję się zmęczony i przeziębiony. Mam dość mrozu! Stajemy na parkingu, podjeżdżamy rowerami, płacimy bilet wstępu, wjeżdżamy. Robi wrażenie. Nie chcę wiedzieć, co tu się dzieje w wakacje. Dziki tłum. Wracając wrażanie robi także Aleja Jarząbów Szwedzkich. Do domu wracamy późno, gdzieś po 20. Zjedliśmy obiad w Augustowie, całkiem przyjemny rynek z niemal lasem w środku. Można podziwiać, właśnie teraz z końcem maja, bo później... Moim zdaniem najlepsze zdjęcia z całej wyprawy...