Izery - dzień 2 - 8.11 - Wysoka Kopa

Rano śniadanie i jedziemy na Rozdroże Izerskie. Kilka miesięcy temu byliśmy tu rowerami. Niedzielny poranek, mroźny, pusty parking. Jednak za kilka godzin będzie tu tłum. Idziemy na wschód wzdłuż rzeki Mała Kamienna. Ten rejon Izerów jest dla nas mało odkryty. Spotykamy jednego kolarza, pusto. Idziemy doliną, mimo że słońce już wstało, to jest chłodno i ciemno. Hitem dnia jest Rezerwat Krokusy, który wędruje na poczekalnię. Już snuję plany jak tu wiosną zawitać, pewnie podczas pobytu na Kaczawie. Skały Teściowej i Zakręt Śmierci. Ładnie. Tu docierają do nas promienie słońca, czujemy ciepło. Jest też tłumik. To popularne miejsce. Idziemy grzbietem Izerów żółtym szlakiem do Wysokiego Kamienia, tam jeszcze większy tłumik. Później już lżej. Dalej na zachód czerwonym i ładną trasą do najwyższego szczytu Izerów. Byliśmy tu 12 lat temu, dobrze pamiętam jak szliśmy tą drogą. Kopalnia kwarcu nic się nie zmieniła. A Wysoka Kopa? Wtedy było szaro, ponuro, mgliście. Pamiętam, że szukaliśmy tego szczytu, nie było GPS, śledzenia, ba telefony komórkowe raczkowały. Rozkładamy pelerynę na Wysokiej Kopie i leżymy. Godzina minęła jak z bicza strzelił. Słońce o 12 grzeje mocno, później do 14 można się cieszyć jeszcze jako takim ciepełkiem, jednak po 14 wieje już chłodem, a po 16 zrobiło się ciemno. Jesień. Jakże przyjemna w Izerach. Z Kopy schodzimy przecinką do żółtego, którym jechaliśmy rowerem i stad wędrujemy do auta. 20km, czuć w nogach. Na parkingu wiele aut. To był wspaniały dzień, poznaliśmy północną cześć Izerów, wciąż mało znaną. Nocleg mamy do środy, wówczas zobaczymy jakie będą obostrzenia i podejmiemy decyzje, co robić. Albo inni podejmą ja za nas. 

„Nie oczekuj nic, akceptuj wszystko” - to dziś przeczytałem w mądrej książce, święta prawda.