Mimo marnego łóżka i materacu śpię tu nadzwyczaj dobrze. Bo pewnie się solidnie dotleniam. Dziś Śnieżka. Pamiętam jak Pani podczas „izerskich wieczorków” wpadła na pomysł wejścia na Śnieżkę. Genialne! Byliśmy tam ze 12 lat temu. Jakiż ja wtedy byłem głupiutki, o chodzeniu po górach wciąż wiedziałem niewiele. No i dziś jest ten dzień. Około godziny jechaliśmy do Karpacza. Źle mi się kojarzyło to miasto. Dziś robi inne wrażenie. I choć do alpejskich miast mu daleko, dużo ładnego dziś widziałem. Domy, hotele, apartamenty... robi wrażenie rozmach i styl. Ładnie. Z parkingiem nieco gorzej, ale jak się poszuka, to nie trzeba płacić 30 złotych za dobę. Poza tym jest pusto, totalnie pusto. Myślę sobie, że lokalsi z Karpacza w takich dniach wreszcie mogą sobie pomieszkać i pochodzić po swoim mieście. Nie wyobrażam sobie tu być w miesiące letnie. No ale do naszej wycieczki. Idziemy zielonym przez ładny i pusty las. Czarnym jest już wspinaczka. Patrzę na mój but. Ponad rok temu padły mi Meindle, dziś Zamberlany spisują się świetnie, ale znowu dostrzegam, że w prawym bucie coś się dzieje. Może to ja taki fajtłapa jestem? Tak, czarnym do góry Sowią Doliną na Sowią Przełęcz. Słońce ładnie świeci, jest piękna pogoda. Trzeci dzień z rzędu. Na przełęczy kilka osób. Siadamy, jemy prince polo i w dalszą drogę. Wciąż debatuję - kupić sobie smartwatch czy nie. Taki jestem, dla Pani bym kupił od razu, a dla mnie... miliony pytań, czy warto, czy ja to potrzebuje, po co mi to... w końcu Pani mnie oświeciła, nic nie kupiłem sobie na urodziny. Dobra, jedziemy do Jeleniej Góry i biorę. Aż tu nagle wyrasta nam przed oczyma chatka - Jelenka. Pukam, stukam, otwiera jakaś dzika kobieta, pytam o kofolę. Jest, a patrzy na mnie przez małą szparę w drzwiach. Bezczelna wręcz. Jednak kofola w butelce smakuje wybornie. Śnieżkę widać z daleka, podobnie jak otaczające je połoniny. Gdy tak patrzę, przypomina mi się Golden Gate Highlands w RPA, cudowne miejsce. Zwykle w tych dniach jesteśmy gdzieś na ekspedycji. Szkoda, takie czasy... Im bliżej szczytu, tym więcej ludzi. Genialne widoki, szczególnie ten jeden - jak wiatraki przebijają się przez mgłę. Siadamy z boku za murkiem, z pięknym widokiem na Szrenicę. Siedzieliśmy z kwadrans. Do naszej ławki podeszły 2 pary z Polski i Czeszka. Podeszli, bo chcieli popatrzeć i zrobić zdjęcia, wszak widok wyborny i miejsce kapitalne. Tylko Czeszka zapytała, czy może do nas podejść i za nami stanąć. Polacy, gdzie tam. Im się należy i niemal na głowę nam weszli. A gdzie dystans? Schodząc mijamy tłumy idące na szczyt. Odsuwam głowę, bo sapią niemiłosiernie. Zejście czerwonym i żółtym. Wrażenie robi miejsce poświęcone bohaterom gór, osobom, które w takich okolicznościach poniosły śmierć. Zejście żółtym też wyborne. Nikogo. Poradziliśmy sobie z tym szlakiem w 6 godzin. Wspaniałe. Trzeci dzień na nogach, organizm przyzwyczaja się do ruchu. Na obiad jedziemy do Kobe w Jeleniej Górze, danie na wynos zamawiam przez telefon z auta. Wtedy tez czytam informacje o szczepionce. Radość? ulga? Trochę tak. Jednak trzeba być czujnym, chyba coś się kończy i zaczyna normalność. Nowa normalność. Po obiedzie do sklepu z elektroniką. Zegarek... trzy dni myślałem, czy go kupić. Przypatrywałem się rynkowi i pukałem się w czoło - jak ja mam ładować zegarek codziennie, to dla mnie to jest jeszcze niedojrzałe urządzenie. Wybrałem model, który działa znacznie dłużej. Mam na ręce, jak piszę te słowa leżąc na kanapie w naszym apartamencie w Świeradowie. Powrót z Jeleniej był za to ciekawy. Ciemność, gęsta mgła i jazda przez pola i wioski. Daliśmy radę. Jutro kolejny piękny izerski dzień.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz