Idziemy. Od razu pod górę, bez długich monotonnych dolin, jak w Tatrach. Im wyżej, tym lepiej widzę wioski. Faktycznie, jakby ktoś to namalował. No nie dziw się czytelniku, pierwszy raz jestem w takich terenach, niestety przez Covid. Ale widzę, patrzę, opisuję. Po godzince mijamy chatę. Po kolejnej jesteśmy na 2000m na polance i jesteśmy solidnie zmęczeni, choć idziemy wolno. Za pół godziny zacznie się spektakl pt. Inna Austria. Płaskowyż, księżycowy krajobraz w tym rejonie Tennengebirge. Co za widok! Nie ma nikogo na przestrzeni kilometrów kwadratowych. Pustka. Wapienne skały. Coś niesamowitego. Z zieleni przeszliśmy na księżycową szarość. Bleikogel daleko, oj daleko. Ale dojdziemy. Najgorsze są dwa zejścia o jakieś 200 metrów. Ciężko nam idzie, jednak po 5 godzinach wchodzimy na Bleikogel. Co za radość. Ani w Ugandzie, ani na Sumatrze nie udało nam się zdobyć założonych szczytów. Tu jednak nie było problemów, zdrowie i pogoda dopisują. Widok z góry jest wspaniały. Nigdy nie sądziłem, że Alpy i w szczególności Austria może być tak ładna. Jakoś nie przykładam wagi do przewodników, po prostu muszę sam na to spojrzeć. Leżę, bo padłem ze zmęczenia, wody wydaje się nieco mało, na styk. Po kwadransie zbieramy się do drogi powrotnej. Outdooractive napisał, że całość trwa 7,5 godziny, nam zajęło to ponad godzinę więcej. Na 2000m swobodnie chodzą sobie barany, od czasu do czasu przechodzi się przez furtkę ograniczającą ich pastwiska. Nad nami latają lotnie, ci goście potrafią tak w powietrzu kołować kilka godzin. Jeden leciał tuż nad nami, że nawet nas pozdrowił. W ciągu całego dnia się bardzo pocę. Inny klimat, inne powietrze. Leci ze mnie struga wody. A to trzeba uzupełniać. Góry są piękne, jednak jest jeden problem. Od jakichś 1700m nie ma wody, żadnych strumieni, nic. W Tatrach o odwodnienie się nie martwię, co krok coś tryska i spływa. Tutaj przynajmniej w tym rejonie, gdzie byliśmy dziś, nie było co pić. Schodzimy do auta, ja ledwo człapię. Nie mam formy, jak rok temu. To drugi taki wypad w tym roku. Rower, którym zjechaliśmy setki kilometrów w tym roku, to jednak inny wysiłek. Piękna trasa, niełatwa, długa, ale tam u góry, jest inny świat, do którego trzeba wracać. Schodząc myśleliśmy co jutro, w planach jeszcze dłuższa trasa, ale nie ma sensu, damy odpocząć ciału, zrobimy coś lekkiego, a kolejny szczyt zaatakujemy we wtorek.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz