Pojechaliśmy rano do Forstau, wioski oddalonej od Wagrain, gdzie mieszkamy, o jakieś 30 minut jazdy. Mieliśmy tam upatrzoną krótką trasę w góry z jeziorem. Jadąc wzdłuż wąwozu trafiamy na szlaban. 7 Euro za wjazd. Was? Za szlabanem szuter. Hm... sknerą nie jestem, ale myślę zdroworozsądkowo. Rzut oka na mapę i postanawiamy zawrócić. Pochodzimy po lasach w okolicach Forstau. Stajemy w centrum wioski, wychuchanej aż miło. Już nie chcę się powtarzać, ale ład, porządek i brak kiczu to coś, co popieram. Pani mówi - chodźmy do centrum informacyjnego. Zwykle ma rację, bo zwykle dowiadujemy się tam coś ciekawego. Pytam o HochKönig, nasz jutrzejszy cel, ale pani nie wie. Pytam o short walk, dostaję folder, a na nim Bachweg nr. 10. Trasa dookoła wioski. To jest to, czego szukałem. Dziś jest dzień odnowy biologicznej i regeneracji, przed jutrzejszym długim szlakiem. Idziemy zatem Bachweg. Najpierw kaplica Matki Boskiej z Lourdes. Stoi tam Austriaczka, mieszkanka Forstau. Nagle słychać hałas. To dwa odrzutowce lecące nad naszymi głowami. Austriaczka nawet nie zwróciła na nie uwagi. Musi być to dla niej normalność.
Później trasa wiedzie wzdłuż rzeki, małym lasem. Co chwila jest ławeczka, krótki opis roślin, przysłowie lub powiedzenie. Istna trasa dla emerytów. Dla nas jest idealnie na dzisiejszy plan. Wychodząc z lasu na drogę przed nami ukazuje się panorama gór, z Dachstein na czele. To jest niezwykle w Austrii. Za każdym rogiem czai się jakaś góra, na którą chce się wejść. Tak, hiking paradise. W dwie godziny obchodzimy Forstau, fantastyczną maleńką wioskę, w której życie płynie wolno, a o takich rzeczach, jak korona nie myśli się.
Co dalej? Wczesna godzina, do domu nie ma co jechać, a na obiad za wcześnie. Patrzymy na mapę. Odnajduję na niej maleńką osadę Pichl. Tam jedziemy. Jest w niej kilka hoteli, może ze 2 gospodarstwa, kościół i tyle. Stajemy. Z tym nie ma problemu, bardzo często są parkingi. Wśród klientów hoteli przeważają niemieckojęzyczni emeryci, którzy wygrzewają się na słońcu popijając czy to wino, czy piwo. Tak się żyje. Takie też są obserwacje i pewnego rodzaju zderzenie z rzeczywistością po latach w innych miejscach, ale o tym już pisałem. Idziemy w pole. Tam kilka ławek, bierzemy tę przy lesie. Laba. Lektura zaległych artykułów, Pani pochłania Davisa. Kładę się na łące i usypiam wdychając zapach alpejskiej trawy. Gdyby nie ugryzienie mrówki, spałbym dużo dłużej, niż pół godziny. Schodzimy. Obiad dziś zjemy w Altenmarkt im Pongau. Jeszcze mnie zaskakuje poziom wszystkiego w takich wioskach, ale chyba to już ostatni dzień zdziwienia. Teslami, które jeżdżą, poziomem sklepów i wysokim stylem życia. Zrozumiałem. Przepaść między Polską a Ugandą jest taka sama, jak między Austrią i Polską. W pierwszej lepszej Billi w małej wiosce asortyment jest szerszy niż w Lidlu, do którego rzucają się niektórzy, jak jest przecena. Koniec, kropka.
Dzień się udał, miało być spokojnie i wolno, tak też było. Regeneracja się udała. Dziś wcześniej spać, bo jutro ostro do góry. I to na długo.
Wieczór upływa na czytaniu. Wgryzam się w "Dal" Kydryńskiego i odkrywam ciekawą, ale brutalną książkę Dębickiego z 1928 roku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz