BP - Dzień 11 - 4.08: transfer day

Źle spałem, bardzo źle. No ale co zrobić. Pani się wyspała, to najważniejsze. Dobre śniadanie, za oknem pochmurno. Wyjeżdżamy z Siemianówki. Jedziemy do Jałówki, tam, gdzie ruiny kościoła. Taki wspomnieniowy dzień. Ruiny, jak to ruiny, lepsze nie będą, jednak miejsce jest wyjątkowe. Podjeżdżamy do końca drogi. Dalej nie wolno, widać już granicę z Białorusią. Jedziemy na północ. W innym miejscu znaków nie ma, płotów brak, jest tylko wycięty pas graniczny i kamery. Jadąc dalej nagle ktoś mówi nam „dzień dobry”. Starsza pani zbiera jagody. Ze specyficznym akcentem opowiedziała mi historię swojego życia, po czym zgodziła się na zdjęcia. Obiecałem, że nie do internetu, więc słowa jej dotrzymam. Ładne portrety wyszły. W lasach chowamy się przed deszczem, który od czasu do czasu pokapuje. Poszlajać się po wioskach Podlasia, tak przed siebie, wolno i ślamazarnie, nigdzie się nie śpiesząc. Cudowne. Wszędzie pusto i cicho. Krowy się całują, wśród nich podskakuje bocian, pełna harmonia. Od czasu do czasu mijamy jakąś chatkę. Nawierzchnia nie sprzyja moim obolałym nogom. W lokalnym sklepiku nie ma co prawda ptasiego mleczka, ale czuję silną potrzebę kupienia czegoś u nich. Biorę 2 butelki kwasu chlebowego, popularnego napoju w tych rejonach. Co za wioska, cicho jak makiem zasiał, w sklepie pojawia się jedna osoba co godzinę. Kierowca prywatnego busu drzemie na parkingu, zaś w centrum sporego i pustego placu na ul. Rynek jest fontanna tryskająca wodą. Tak życie toczy się w Jałówce. Jedna jest rzecz, która mnie zastanawia, ale to już na poważnie. Jak w tak małej wiosce znajdują się 2 niemałe cmentarze? Jeden z nich obok ośrodka pomocy społecznej. Dziś stwierdzenie Paula Thouraux, że nie liczy się osiągniecie celu, a bycie w podróży, nabiera właściwego sensu. Jedziemy do Kruszynian. Tłum. Pani bardzo chce zjeść manty, stoimy w kolejce, patrząc, jak właściciele sprawnie obsługują długą kolejkę. Tylko naśladować. Jak zwalnia się stolik, pan bierze płyn do dezynfekcji i z humorem psika nam po dłoniach. Po 15 minutach jemy manty, są genialne. Po Kruszynianach jedziemy do Silwarium, mam przed oczyma kadry ptaków, jakie chcę zrobić. Jednak ptaki są leniwe w ten deszczowy dzień, siedzą w ukryciu. Kolejne miejsce, które odwiedziliśmy. Resztę popołudnia spędzamy w Sokółce, gdzie pomieszkamy przez kolejne 3 dni.