To był niesamowity dzień. Zaczął się około 6-tej, słońce niemrawo świeciło, cisza w domu, na dworze spokój, świat Podlasia budzi się do życia. Powoli wstajemy, czytam „Dal”. Dobre obfite śniadanie, to podstawa, bo długo trzyma, a dziś długa rowerowa trasa. Setka pęknie. Podjeżdżamy do wsi Olchówka. Ruszamy. Zaczynamy od Masiewa, a jakże. Moje ulubione jak na razie miejsce na Podlasiu. Małe i klimatyczne. Nic się tu nie zmieniło od 4 lat. Robię zdjęcie pewnej chatki, zniszczonej, marnej, ale ładnej. Sąsiad zza płota marudzi, czy nie ma lepszych rzeczy do fotografowania. Na początku uznałem to, że nie chce bym robił zdjęcia. Pani stwierdziła, że być może on nie chce, aby w taki sposób pokazywać Podlasie, poprzez ruinę. Dla niego ruina, dla mnie urok. Ale tak może być. Czarny szlak, pod granicę i ostoję żubrów. Co za powietrze, wyczuwam nutę pomarańczy w tym leśnym klimacie. Może ze mną coś jest nie tak? Piękne miejsce i puste. Później jedziemy w stronę Białowieży zaliczając kolejne perełki, w tym Kosy Most. Wspomnienia sprzed 4 lat. W planie mieliśmy wiele zjazdów z głównej trasy pod wybitne drzewa, jednak w lesie dziś wiele znaków zakazu znaczenia ze szlaku, tłumaczą to zniszczonym drzewostanem. Nie ma pałętania się po lesie, nawet tym poza Parkiem Narodowym. Kilometry lecą. Pierwsza 30tka minęła w ponad 2 godziny, szybciutko. Im bliżej Białowieży, tym więcej aut. Samo centrum, choć lubię, nie przyciąga mnie jakoś wybitnie. Wolę Masiewo. W planie mamy obrzeża Białowieży. Zawsze mnie ciekawiło jak tam jest ulicę dalej, bo przecież wioska nie ciągnie się w nieskończoność, bo później jest już Park Narodowy. Odkrywam Szkołę Leśną i internat. Są jeszcze boczne uliczki, ale nie na dziś. Restauracja, w której planowaliśmy jedzenie, jest pełna. Decydujemy, że zjemy w Narewce. Na liczniku pojawiło się 70km. Kiedy to zleciało? Nie czujemy zmęczenia. Turyści są, jednak spodziewałem się tłumów. Wioska Grudki i droga z Białorusi. Jak dobrze znowu tu być! Na północ jedziemy drogą przecinając potok Łutownia. Zaraz za nim jest ścieżka przyrodnicza. Nie wiedziałem, że coś takiego tam jest, jednak planowałem tam podjechać. Intuicja mnie czasami nie myli. Wyjeżdżamy z lasu, ogromna polana przecięta wodą. Jest wieża widokowa, wchodzimy. Po paru krokach staję jak wryty. Jeleń! Szybko z Panią zmieniamy obiektyw, czaimy się za poręczą. Jeleń się pasie. Robię zdjęcia. Stoimy wpatrzeni w niego z kwadrans. Wspaniały widok.
Kręcimy dalej na północ, telefon mam zapięty na kierownicy w trybie samolotowym, aby nie zjadał mi baterii. Mając ponad 90km na liczniku zajeżdżamy do restauracji, już mam zamawiać obiad, gdy chłopak za barem mówi, że trzeba czekać godzinę. Sorry, ale to nie dla mnie. Znajduję inną restaurację, za Narewką, pani mówi, że jedzenie niemal od ręki. Kręcimy. Na miejscu okazuje się, że to blaszak, jednak pozory mylą. Pani za ladą nie zwykle miła, jak tylko słyszy, że jestem głodny, zaraz komponuje mi lokalne danie. Kiełbasa z babką. Siadamy.
Odpalam telefon, odruchowo zerkam co tam w biurze... i czytam TO... dostałem awans! Swój pierwszy w życiu awans. I to w takich okolicznościach. Cudownie. Obiad był genialny, o zmęczeniu zapomniałem. Ta niesamowita wiadomość dodała mi skrzydeł. 2 lata temu przeżywałem trudne chwile u innego pracodawcy, dziś świat wygląda zupełnie inaczej. Piękny dzień, niezapomniany moment i okoliczności. Wielka sprawa stała się w tak niepozornym, aby nie powiedzieć prymitywnym, miejscu. Tak miało być i jestem z tego dumny. Podlasie jest piękne.
103km, cudowna trasa, którą zapamiętam na zawsze. Od Narewki na północ jest magia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz