BP - Dzień 7 - 31.07: między Łodyną a Leszczowate

Kto zna takie wioski? Świat o nich zapomniał. Ja nie, ja chcę takie miejsca poznać. Było Nsoko w dawnym Suazi, jest i Łodyna. Tam podjeżdżamy autem. Dziś w planach krótki spacer relaksacyjny, dać nogom odpocząć po wczorajszym. Stajemy przy cmentarzu, tam zawsze są miejsca do parkowania. Po drugiej stronie ulicy dawna cerkiew z 1862 roku. Idziemy do niebieskiego szlaku. Dźwińiacz Dolny - wieś agroturystyczna, głosi napis. Czas się zatrzymał. Skręcamy w prawo w niebieski. Jaki będzie? Się zobaczy. Do góry dziko, teren rozjechany przez quady i konie. Na chwilę zatrzymujemy się, by sfotografować nieruchomą ćmę. Zakładam Pentaxa 28mm i postanawiam znowu dać mu szansę, wszak na f5.6 jest ostry na rogach. Nie mogę się doczekać, gdy podepnę Takumara, a odpowiedni adapter mam w domu. To sobie cenię w naszych wyjazdach, że zawsze jest coś, co ciągnie nas do naszego gniazda. Choćby było to wywołanie zdjęć i plan kolejnej podróży. Muchy i inne insekty gryzą niemiłosiernie. Nawet na Sumatrze nie było tak źle. Te owady są tak bezczelne, że wchodzą pod rękaw, gdy tylko zrobi się szpara odpowiedniej wielkości. Bolesne ugryzienia jusznicy deszczowej, czyli końskiej muchy. Co to za bydlę. Boli, szczególnie niebezpieczne, jak jadę na rowerze. Dziś w lesie pod Mostami (640 m n.p.m) był ich szał. Natura jednak nam wynagradza trudy. Idąc dalej szlakiem wychodzimy na wspaniałą polanę. Tam robimy przerwę. Montuję zestaw do makro i idę w plener. Pani pochłania „Historię świata” Davisa. Czy moje makro wyjdzie? Się okaże. (Już wiem, że nie wyszło). Dziś jest lepiej, jest wena i działający aparat. Schodzimy do drogi, idziemy w stronę Leszczowate. Kolejnej mikro osady na Podkarpaciu, gdzie czas stoi w miejscu. Jest pięknie. Wzdłuż drogi długie żółte kwiaty, które pokrywają gęsto łąki. Google mówi, że to nachyłek. We wsi jest stary kościół, idziemy tam. Obok cmentarz. Stary. Patrzę na daty, ktoś urodził się na początku XX wieku, zmarł w latach 50tych. Przeżył dwie wojny światowe. Co miał z życia? Takie myśli przychodzą przebywając na odludziu. To dobrze. Chcemy dojść do szlaku, idziemy na dziko starą ścieżką. Te stare ścieżki mają to do siebie, że znikają. Tu jest podobnie, jest jednak coś niesamowitego i ekscytującego idąc w dziczy nie wiedząc co czyha za rogiem. W pewnym momencie na pięknych polanach nad Wolą Maćkową w trawie dostrzegam małą głowę. Wygląda na kota. Był od nas jakieś 15 metrów. Dostrzegł nas, schylił się, po czym ruszył wolno przed siebie. Jednak ten kot miał małe uszy, mały ogon... wyglądał na rysia. Nie zrobiłem zdjęcia, nie miałem nawet teleobiektywu przypiętego. No trudno, jednak wrażenie niesamowite. Te Polany... no właśnie. Coś pięknego, dookoła pustkość. Przepięknie. Miał być krótki spacer, wyszło jak zawsze - 15km. Na obiad pstrąg. Rewelacja. Ostatnio całą rybę zamawiałem w Ugandzie. Wieczorem pakujemy się, czytam „Dal” Kydryńskiego, WGC druga runda. Jutro ruszamy na północ. Najpierw Roztocze, a później wieczór w Lublinie. Spodziewam się smacznego i ładnego miasta. Na mapie centrum wygląda imponująco, tyle ciekawych budowli.