Rwanda/Uganda - dzień 9 - 16.11 - Fort Portal

Obudziłem się w bardzo dobrym nastroju. Być może, że śnił mi się mój Dziadek? A może dlatego, że dziś ma urodziny moja Babcia? Wstałem z refleksją, że minione 2 dni, na które tak narzekałem i tak mnie męczyły, to była jedna lekcja poznawania świata. Poznawania Ugandy od środka i z pierwszej ręki. Bolesna, trudna, męcząca. Ale wartościowa. Zadowolony jestem z niej i dużo bierzemy dla siebie. Siedząc w lodge za wysokim płotem nic nie zobaczysz i nie poczujesz. W dobrym humorze poszliśmy na śniadanie. Plan na pozostałe tygodnie ekspedycji ustalony. To zawsze poprawia mi nastrój. Kiełbaski wołowe - genialne. Zagaduję Newtona - tutejszego pomocnika - co to były za hałasy wieczorem. Mówi, że jest sezon na polowanie na koniki polne. Już w kraju czytałem, że to lokalny przysmak. Jest w stanie zorganizować kilka sztuk dla nas. Pani początkowo sceptycznie, ale później widzę w jej oczach gotowość na skosztowanie. Kupuje się je tutaj na kubki, ale mi wystarczy kilka sztuk. Sprawdzę, zobaczę, jak przypasuje, wezmę więcej. Rytualne jest polowanie i przyrządzenie koników, może uda się je sfotografować. Po śniadaniu siedzimy w ogrodzie. Po dwóch dniach dzielnej jazdy Pani potrzebuje odpoczynku (choć wczoraj zagadywała jak daleko jest do Hoima). Dziś nie wsiada do auta. Idziemy pieszo do centrum Fort Portal. Mieszkamy w pensjonacie na przedmieściach miasta. Gdy tak siedzimy w ogrodzie dochodzimy do wniosku, że to jest dobry (nie jedyny) sposób na odkrywanie świata - dojechać do takiego miejsca, zapewnić sobie ciepłą wodę, śniadanie, pogadać z lokalsami, którzy są w stanie pokazać więcej, zawieźć, być przewodnikiem i - nawet tak kuriozalne, ale prawdziwe - ułatwić fotografowanie, bo ludzie są tu niechętnie nastawieni do tego.

Około południa wychodzimy z enklawy. Idziemy poznawać Ugandę. Jakieś 100 metrów od dużej metalowej bramy mamy drogę, a raczej to, co z niej zostało. Dziś sobota, ruch znacząco mniejszy. Pył, kurz, rowerzyści, motory, piesi. Kadry same się pokazują, jednak ludzie bardzo niechętni do pozowania. Mimo to staram się wycisnąć co się da. Ludzie nie są ani negatywnie ani jakoś pozytywnie nastawieni. Bez entuzjazmu, nie to, co w Rwandzie. Celem naszym jest dojście do centrum i 2 restauracje - The Gardens i Dutches. Obie są w Lonely Planet. Targów mamy kilka po drodze. Na jednym, obok Gardens kobieta sprzedaje koniki polne. Usmażone. Kubek - 3,5PLN. Podaje mi jednego do skosztowania. Ma takie małe czarne oczka i brak nóżek. Co robić? Zawahałem się. Mówię Pani - nagrywaj, jem. Zjadłem. Hm… słone i chrupiące. Później zapiłem to fantastyczną kawą w Gardens. Oaza europejskości z dozą Ugandy. Sporo białych. No, skoro jest w Lonely Planet? Rozmieniłem grubsze Szylingi, zapłaciłem za tego jednego konika. Sprzedawczyni wzięła odpowiednik 1 złotego. Uśmiechnęła się i nawet pozowała do zdjęcia. Na rondzie obok restauracji jeździł samochód reklamujący mecz piłki nożnej lokalnego klubu Toroo. Kilka kroków dalej mężczyzna widzący mnie robiącego zdjęcia prosi o pieniądze - 500 Szylingów, równowartość 50 groszy. 30km dalej Państwo bierze ponad 1000zł od osoby za Chimpanse Trekking. Miasta są w ruinie, wioski nie lepiej wyglądają. Gdyby nie kościoły, które sporo edukują i inwestują, byłoby jeszcze gorzej. Na lunch poszliśmy do Dutches, restaurację prowadzoną przez białą kobietę. Dziś jemy mięso krokodyla. Choć brzmi egzotycznie, tutaj wcale tak nie jest. Moja porcja, gotowane mięso, smakuje szlamem i tłuszczem rybim. Pani ma croc Burger, który smakuje lepiej. Po powrocie do pensjonatu pogrążamy się w lekturze książek. Jutro Kibale National Park. Zobaczymy co przyniesie dzień.