Rwanda/Uganda - dzień 8 - 15.11 - zwolnij!

Echa wczorajszego dnia trzymały do rana. Nasze obserwacje Ugandy, słowa Dominika i zmęczenie zrobiły swoje. Jedno słowo chodzi mi głowie tego ranka -zwolnij. Dosłownie, na drodze i podróżując po Ugandzie. Nie da się tu przemierzać dużych odległości nie wchodząc w konflikt z prawem. Średnio 35km/h. Zwolnij. Siedzi w głowie. Musimy zrewidować mocno plany. Chcieliśmy pojechać do Kidepo, aż pod Sudan. To jest możliwe, jak masz sporo czasu i żadnych innych dodatkowych rzeczy do zobaczenia. A my chcemy jeszcze iść w Góry Księżycowe. Dominik radzi jechać do Fort Portal przez Mbarara, bo przez Kasese droga jest w fatalnym stanie.

Śniadanie mamy o 6.30, Dominik jest już w restauracji i pracuje. Ucieszył się na nasz widok. Jemy śniadanie, robimy sobie z nim pamiątkowe zdjęcie. Jeszcze rozmawiamy o naszym planie, który wczoraj zmieniliśmy. Wziąłem od niego numer telefonu, taka osoba może być nam pomocna. Pozostaje jeszcze miesiąc w hotelu. Ruszamy do Fort Portal. Nie jechaliśmy 10 minut, kontrola policyjna. Pani próbuje nam wmówić, że jechaliśmy szybko i zwolniliśmy przed patrolem. Stanowczo zaprzeczamy, pokazując na gps i że stałe kontrolujemy prędkość, co zgodne jest z prawdą. Puszcza nas po obejrzeniu prawa jazdy i krótkiej pogawędce o Lewandowskim. Kontroli dziś mieliśmy chyba z 5, dwóch nas puściło. Przy każdej rozmowie z policjantem, która mimo wszystko budziła stres, pojawił się Lewandowski i już się rozumieliśmy. Piłka jest tu popularna, podobnie jak dręczenie kierowców. Strasznie mnie to męczy. Dodatkowo przed każdą wioską znowu są progi zwalniające, ale takie, że nie warto jechać na pełnym gazie. Mam dość jazdy po tym kraju i generalnie Ugandy. No to jestem podróżnik, czy nie? Co to za podróżnik który jeździ tylko tam, gdzie go lubią? Zwolnij - chodzi mi po głowie. Teraz jeszcze bardziej, niż kiedykolwiek wybrzmiewają słowa Paula !!Tneoroux - ważne jest bycie w podróży, niż dotarcie do celu. Ten cel w postaci Kidepo, Morungole, Moroto dziś mija, prawdopodobnie bezpowrotnie. Ale tak musi być. Jeśli uważam się za podróżnika, to dziś podejmując decyzje wraz z Panią w oparciu o fakty i porady doświadczonych ludzi, staję się jeszcze lepszym i rozsądniejszym człowiekiem. 220km pokonujemy w 7 godzin. Pani kieruje stawiając czoła przeciwnościom drogi. Po 7 godzinach wjeżdżamy do Fort Portal, tam dziki tłum na drodze. Mimo zmęczenia dzielnie posuwa się do przodu. Droga w opłakanym stanie. Motorki, jak na Sumatrze, jeżdżą ze wszystkich stron. Uganda nie jest nam przyjazna. Nie mówię tu tylko o policji, która co chwila nas sprawdza. Po drodze stajemy w Visitor Center w Parku Narodowym Kibale. Wita nas ponura i nieprzyjemna pracowniczka UWA (Uganda Wildlife Authority) - powitanie na Okęciu przez urzędników, to czysta przyjemność w porównaniu z zachowaniem tu w Kibale. Pytam co mają do zaoferowania, jakie walki.
- Chimpanse trekking - odpowiada niechętnie. A przecież wiem co mają, bo się przygotowałem w trakcie jazdy.
- Ok, co jeszcze?
- Nature walk
- Jaki? Dopytuję, ale nic się nie dowiaduję. W mękach wydobywam od niej jakie pozostałe 2 walki są. Dla nich walk to ile trzeba zapłacić. Nic poza tym. Mam naprawdę dość Ugandy, w sąsiedniej Rwandzie wrażenie klienta jest na priorytecie. W parku nieco wyżej recepcji jest Lodge. Idziemy tam, a nóż zostaniemy. Kelner pokazuje cennik. Pytam jaki mamy sezon - high, czy low? Bo od tego uzależnione są ceny. Myśli, myśli, po czym mówi , że high. Ma raptem dwóch klientów, a ceny są w okolicach 1000zł za pokój. Dziękujemy mu. Sam las - wspaniały. Szliśmy kawałek, wokół nas mnóstwo motyli, małpy skaczące w lesie. Jest wyjątkowo. W Fort Portal mieszkamy w pensjonacie odgrodzonym dużym płotem od reszty świata. Niczym w RPA, gdzie za enklawą życie toczy się jak w średniowieczu, a ludzie mieszkają w lepiankach. I znowu, kontakt z Ugandyjczykami. GPS nas źle poprowadził. Wjechaliśmy w kawałek wioski, lokalsi siedzą przed chatką. Pytam o nasz lokal, coś tam jęczą, ale widzę, że rozumieją. Nic nie powiedzą, nic nie pomogą. Zero empatii. W Rwandzie to nie do pomyślenia. Trafia się starszy pan, który wie jak tam trafić, grzecznie tłumaczy jak dojechać. Prawdziwy anioł stróż. Tak jak Dominik. Tacy ludzie nie trafiają się przypadkowo. Nie wierze w to. Opatrzność nam ich zsyła. Kluczowe jest to, by ich posłuchać i wyciągnąć słuszne wnioski. Porady Dominika są niezwykle cenne i trafione. Mamy szczęście. Wieczór spędzamy już nad mapami i długopisem w ręce doprecyzowując pozostałe 3 tygodnie pobytu. Zapowiada się niezwykle. Te dwa dnia są dla nas prawdziwą lekcją życia i prawdziwej podróży. Uczymy się słuchać siebie i otoczenia.

Gdy piszę te słowa, leżymy już w naszym pokoju. Jest 20.50, jest ciemno, jednak na ulicy Fort Portal wrze. Okrzyki, gwizdy, dzikie szaleństwo, które bardziej przypomina jakiś bunt, niż celebrację. Chciałbym wyjść i zobaczyć co się dzieje. Jednak porozmawiam o tym jutro z właścicielami o co chodzi. Na oglądanie przyjdzie czas.