Rwanda/Uganda - dzień 6 - 13.11 - Bisoke Trail

Wczoraj trwały przemyślenia, iść - nie iść. Przeważył zdrowy rozsądek - były widziane goryle, 2 na 3 prognozy mówią, że ma być ładnie (jeśli prognozy w tym rejonie świata mają jakieś znaczenie) i fakt, że możemy przejazd na północ Ugandy poświęcić 4 dni. Ma to kolosalne znaczenie. Wczoraj późnym wieczorem dogrywam przejazd autem pod punkt startowy i przez internet kupuję pozwolenie na przejście trasy. Nawiasem mówiąc - wszystkie trasy w parkach narodowych w Rwandzie kupuje się przez portal rządowy, co jest dużym uproszczeniem. Można kupić w Visitor Center, ale zawsze jest ryzyko, że coś nie zadziała albo będziemy za późno. Bazując na naszym doświadczeniu - nie jedziemy własnym autem pod szlak, bierzemy lokalsów. Jest to droższe, ale drogi w górach zwykle są w fatalnym stanie w takich krajach. Rano o 6-tej jemy śniadanie. Razem z nami spożywa je Niemka o amerykańskim akcencie. Tak po prostu zagadałem skąd dokąd zmierza. Ona wymieniła całą Afrykę Południową, gdzie była i gdzie zamierza być. Pół roku pobytu… Piękna sprawa. 6.30 jest już kierowca, 5 minut przed 7-mą jesteśmy w okolicach Kinigi i Visitor Center. Budynek, patrząc na okoliczne wioski, jak z innej galaktyki. Nie ma się co dziwić, Rwanda zarabia gigantyczne pieniądze na trasach, gdzie można zobaczyć goryle. Wysiadamy z auta, idziemy do biura, pokazujemy permit, po chwili jesteśmy gotowi do dalszej drogi. Dla gości jest duży bar, gdzie napijesz się praktycznie wszystkiego, poza alkoholem. W cenie biletu. Tak sobie myślałem, że pójdziemy sami na Bisoke. Gdzie tam. Mamy 4 Niemców, Anglika i gościa z Rwandy. Ten ostatni ma jakiś problem z wejściówką, czekamy. Przychodzi nasz przewodnik - Fidel. Gość około 40-tki z widoczną nadwagą. On? Przecież on nie wejdzie na górę - myślę sobie. Jest jeszcze Taddie - studentka z Musanze, która nabiera doświadczenia i chodzi z przewodnikami. Podjeżdżamy pod punkt startowy, droga jest w fatalnym stanie. Jedziemy tam ponad pół godziny. Stamtąd ruszamy. Co ciekawe, towarzyszy nam kilka osób z wojska, solidnie uzbrojonych, kilku pomocników - tragarzy, mimo że nikt ich nie potrzebował. Świty jest dwa razy więcej niż turystów. Jednak oni się przydali, i to bardzo. Patrząc na stromizny i stan szlaku - bardzo pomagali wchodzić i schodzić. Co mogę powiedzieć o szlaku? Piekło. Koszmar. 6 godzin w samym błocie. Ściana błota. Jeszcze żaden szlak mnie tak nie wymęczył, jak ten. Sumatra to pestka. 3,5 godziny wspinaczki. Fidel narzucił kosmiczne tempo. Na początku trasy oświadczył - na górze musimy być w południe. Jak nie dojdziemy, robimy przerwę i wracamy. Jest to spowodowane tym, że nie wolno chodzić po ciemku w Parku. Wyruszyliśmy o 8.30, na szczycie byliśmy około południa. Piszę szczycie, jednak trasa kończy się przy kraterze. Wejście, jak pisałem, było koszmarne. Altimetr włączony. 3000m, 3100, przerwa, łyk wody. Liczyłem na goryle, były świeże ślady z rana i odchody, jednak bez zwierzęcia. Szkoda. Błoto po kostki i wyżej. Wyciąganie nogi z tego błota kosztuje siły, jak ze śniegu. Od 3400 metrów pojawiają się już skały, ale i one są oblane błotem. Rano pogoda była bezchmurna, jednak później z każdą godziną chmury przybierały na sile. Deszcz zaczął padać przy zejściu, słychać było grzmoty. Co jednocześnie spowodowało, że zejście w błocie było ciekawsze. Pod koniec jeden z niemieckich turystów szedł szybko i blisko mnie i wpadł mi na plecy. Ja w mgnieniu oka jeden z moich kijków wsadziłem miedzy nogi, aby na czymś się oprzeć. W przeciwnym wypadku wpadlibyśmy na Panią i spadli wszyscy razem.

To była ekstremalnie trudna trasa. W punkcie wyjścia gościnni lokalsi umyli nam buty i stuptuty. Początkowo chciałem sam to zrobić, jednak jak widział jak się guzdram, wziął mi wąż z wodą i szczotkę i sam to zrobił. Kupiliśmy po zimnym napoju i w drogę. O 17 już jedliśmy obiad w lokalnej knajpce. Coś genialnego - beef, frytki, szpinak. Co za smak. Niezwykła gościnność lub grzeczność Rwandyjczyków objawiała dziś się w wielu miejscach - podczas trasy podawali nam rękę podczas zejścia i wejścia. W restauracji, gdzie dostaliśmy zupę w prezencie - kapitalny smak. W pensjonacie, gdzie mieszkamy - właściciel kazał nam zostawić na ganku wszystkie brudne rzeczy, a oni je umyli. I w końcu wracając z restauracji do pensjonatu - rozpadał się deszcz, schowaliśmy się w jednym sklepie. Jak tylko deszcz ustał, sprzedawczyni wyszła na dwór zobaczyć, czy możemy przejść przez drogę, która zamieniła się w potok. Przyszła do nas i pokazała jak mamy pójść. Na każdym absolutnie każdym kroku doświadczam tej niezwykłej kultury i grzeczności, na którą nas Europejczyków nie będzie stać. Który kontynent jest zatem dziki?