Rwanda/Uganda - dzień 5 - 12.11 - droga na północ

Ostatnia noc w Kitabi. Dziś długa droga na północ. Wstajemy o 6, śniadanie jak zwykle czyli omlet, owoce, babka, słodka bułka. Znosimy bagaże, płacę i ruszamy. Za pół godziny mamy stację benzynową w Nyamagabe. Jednak wcześniej na mapie zaznaczyłem sobie obóz dla uchodźców, który chcemy zobaczyć. Mała góra, na której postawionych jest mnóstwo małych lepianek, zaś przy ulicy tłum ludzi. Chodzą bezładnie. Pani nie czuje się tu komfortowo, ja bym chciał tam wejść, z kamerą, pokazać światu jak jest i co ja widzę. Ale podróżujemy razem i oboje musimy się dobrze czuć w miejscach, które wybieramy. Jedziemy dalej. Kadry mijają mi w oczach. Te najlepsze - jak zawsze - pozostają w pamięci, a nie na karcie. Tak już jest. W Nyamagabe stajemy na stacji, jednak ani dolarów, a karta, tylko rwandyjskie Franki. Idziemy do bankomatu. Obchodzimy centrum miasteczka, wzbudzamy mały popłoch, gdyż większość turystów zwiedza las Nyungwe ze strony jeziora Kivu. Ciężko o zdjęcia, lokalsi nie zgadzają się, a ja to szanuje. Jedziemy dalej. Jest wtorek, dzień roboczy. Kraj pracuje. Niezwykły widok. Pisałem już o niezwykłej czystości kraju, absolutnie zero śmieci. Dziś praca wre, nie ważne czy ktoś ma 3 albo 43 lata. Każdy coś robi. Młody nosi chrust albo zaczyna już coś kopać w ziemi. Są też tacy, co wybierają kamienie z ziemi albo z rowów. Te większe układają na kupkę przy drodze, przyjedzie samochód i je zabierze. Dzięki temu mają ziemię pod uprawę. Tu każdy kawałek ziemi jest zagospodarowany. Dorośli poza pracą na roli często pchają rowery. Na targ. Mają na nich banany, zieleninę, kamienie czy nawet kury. Na drodze są albo tiry, które jadą na granicę z Kongo albo rowery właśnie. Biedni ci ludzie. Rwanda to kraj górzysty, a oni pchają te rowery obłożone do granic możliwości. Ponad siły. Zatrzymujemy się na kawę w Ruhango. Czekamy 30 minut, strasznie długo. Marzę o rwandyjskiej kawie… w zamian dostajemy termos z gorącym mlekiem i słoik kawy rozpuszczalnej. Dramat! Obok nas usiadła para lokalsów, zamówili po butelce fanty. Kelnerka przynosi butelki i otwiera je zębami. Poza ruchliwym skrzyżowaniem nie ma tu nic. Oczywiście, są przeładowane rowery i wpychający je ludzie na kolejną górę. W Gitarama skręcamy na drogę RN11 i jedziemy na północ. Hit dnia. Droga jak wszędzie równa jak stół i pusta (wiadomo, poza rowerami). Pola, góry, pastwiska. Wszędzie pracują ludzie. Częstą praktyką jest praca więźniów. Można? Można. Ale miało być o widokach. Są specyficzne. Drogi wykute w górach, od czasu do czasu wioski. Widzę kadry, ujęcia, widzę ludzi w rożnym wieku spędzających swój czas przy ulicy, bo tu toczy się życie. Nie wszędzie i nie zawsze można się zatrzymać. Jedziemy 7 godzin, niemal całą Rwandę przejechaliśmy i wszędzie ten sam widok pracującego narodu. Nieco tłoczniej jest na drodze do Ruhengeri. Świadomie zrezygnowaliśmy z podjechania pod granicę z Kongo. Wczekowujemy się do lokalu, po czym idziemy na miasto coś zjeść. Zamiast obiecanych 5 minut, czekamy 30, co nie jest złe. Samo miasto, drugie miasto Rwandy, to mekka dla street fotografów. Pech chciał, bateria się wyczerpała. No co zrobić. Rozpadał się deszcz, wracamy do domu. Spotykamy 2 Angielki, które wróciły z Góry Bisoko i mówią, że widziały 6 goryli. Hm… kusząca perspektywa.