Rwanda/Uganda - dzień 2 - 9.11 - Rwandyjscy rowerzyści

Spaliśmy 5 godzin, a na śniadanie umówiliśmy się na godzinę 8. Słońce grzeje od samego rana. Jak wygląda Rwanda za dnia? Nasz ogród jest intensywnie zarośnięty, a obsługa domu już się nim zajmuje. Ledwo wyszliśmy z pokoju, już właścicielka nas powitała z uśmiechem na twarzy. Co na śniadanie? Rwandyjska kawa, herbata z mlekiem i imbirem, banany smażone, jajko, klopsiki i owoce. Ser, szynka - zapomnij. Po śniadaniu ucinamy długą pogawędkę z właścicielką o Rwandzie, atrakcjach i życiu. Zdradza, że pochodzi z Ugandy, ale tam nie wesoło jest. Towarzyszy nam inny gość pensjonatu, jest samozwańczym przewodnikiem po Ugandzie. Jak gospodyni dowiedziała się, że noclegi w okolicach Bwindi są po 100 USD za noc, jednym tchem zapytała:
- dlaczego oni kantują?
Bo nie widzi usprawiedliwienia dla tak wysokich cen, szczególnie, że wynikają one głównie z tego, że śpisz przy lesie. Piszę o tym, by wskazać jak funkcjonują tu ludzie w Kigali.
Niebawem pojawia się pani z samochodem, wysłużona rav4 automat z napędem na 4 koła. Załatwiamy formalności, robimy testową rundkę po okolicy. Wszystko działa. Wyjeżdżając z posesji niemal od razu słyszymy - patrz! Mzungu! (Ooo biały!)

Kwadrans później machamy miłej pani gospodyni na pożegnanie. Wrócimy tu za miesiąc. Jeżeli gdzieś dobrze się czuję i ktoś dba o moje dobre samopoczucie, to wracam. Zanim opuścimy Kigali, podjeżdżamy jeszcze do supermarketu Simba. To sieć sklepów, ten nasz wypatrzony jest przy hotelu. Przed sklepem - przedsionek, w nim telewizor. Jakie jest moje zdziwienie, gdy widzę WWE! nieprawdodpobne! Wyposażenie sklepu nie porywa, ale jest wszystko, czego dziś potrzebujemy - butle z wodą, słodkie napoje, owoce, nieco kosmetyków, bo nic nie wzięliśmy ze sobą. Od początku zakupów towarzyszy nam dziewczyna o smutnym wyrazie twarzy, pomaga, pokazuje gdzie co jest. Wykłada rzeczy z koszyka do kasy i później towarzyszy nam do auta pakując zakupy. Nie da sobie pomóc, czy to 2 pomarańcze, czy 3 litry wody. Tak pracuje i zarabia. Niezwykły widok. Ruszamy na południe kraju. Po drodze tankujemy auto do pełna. Stara zasada, widzisz stację, tankuj. Paliwo po 4zł za litr. Przy stacji podchodzi do nas chłopak, prosi o pieniądze, mówi, że jest chory itd. Nikt go nie zna i raczej niechętnie jest widziany na stacji. Pada deszcz, małe gałęzie opadają, ludzie wychodzą na ulice by je zebrać. Nie zmarnuje się ani jeden kawałek. Wszystko się przyda, a gałęzie - na rozpałkę. Jest sobota, wszyscy coś robią, pracują w polu, na ulicy, w rowie, w trawie... Jak coś trzeba przenieść, to albo na głowę, albo... no właśnie - na rower. Rwanda to kraj tysiąca wzgórz. Niezwykły widok, który nam będzie towarzyszył w całej Rwandzie - ludzie pchający rowery. Czasami w wielkim trudzie i w pocie czoła. Żal patrzeć.

Jest jedna główna droga na południe kraju. Jakieś 30 minut do posesji. Zatrzymuje nas policja. Karabiny w rękach. Mówię Pani - spokojnie, pogadamy i będzie ok. Policjant obchodzi samochód, patrzy, podchodzi pod moje drzwi pasażera. Uśmiech na ustach, więc zaczynam wiązankę - "how are you, great weather" itd. Patrzy i nie może się nadziwić. Złapał dwóch białych. Niewiele rozumie po angielsku. Mówię skąd jestem, że Europa. Nic. Prosi o prawo jazdy, ja zerkam na jego spluwę. Nie pasuje ten obrazek do siebie, on zabawny z bronią na szyi, którą mógłby zabić słonia. Pani daje mu swoje prawo jazdy. Patrz i nic nie kuma. Nagle coś mówi że ice cream. Polska ice cream. Yes yes - dopowiadam. Cyrk. Oddaje mi prawo jazdy i dodaje - "see you next time". Już kocham ten kraj!

Jadąc obserwuję życie ludzi. Wnioski i refleksje same cisną się do głowy. Dziki kraj, to ten nad Wisłą. Fakt, że ludzie myją się tu w kałuży, mieszkają w lepiankach, nie oznacza, że są gorsi. Jak nikt z poznanych mi narodów dbają o czystość, na drogach nie znajdziesz ani jednego śmiecia. Nic! Ktoś mnie pytał w kraju - na co idą pieniądze z biletów na goryle. Chociażby na drogi, które są tu nowe i równe jak stół. Jak jest budowa, pracują na nich dziesiątki ludzi. Pracują też i więźniowie. Tworzy się tu infrastruktura. Nawet dzieci pomagają nosząc na głowach cokolwiek jest potrzebne.

Mieszkamy w Kitabi Eco Center. Zamawiamy obiad. Po 40 minutach dostajemy olbrzymią porcję frytek, warzyw i makaronu. Wszystko gotowane na zamówienie. Jest pyszne. Gdzie mój beef? Pytam. Po kolejnych 5 minutach przychodzi kelnerka z kilkoma kawałkami wołowiny. Wspaniały smak. Głód nam tu nie grozi. Czas mycia. Ciepłej wody tu nie ma, trzeba ją zamówić u szefa restauracji. Po 20 minutach pani przychodzi z baniakiem wrzątku. Trzeba się umyć. Myślałem, że po Sumatrze już nas to nie spotka, ale co tam. Tak tu ludzie żyją. Damy radę i my.

Ciemno robi się tu tuż po 18, po 19 chce nam się spać. Pora się znowu przestawić na życie wg wschodu i zachodu słońca. Jutro ruszamy w końcu w pierwotny las.