Tatrzański Triple Header - Mała Wysoka

Sobota, 21.09. Szczyrba to najprzyjemniejsza wioska po słowackiej stronie Tatr. Ludzie niezwykle mili, a i wszystko w niej jest, nawet podejrzana kawiarnia. Mieszkamy u Państwa, niczym kilka lat temu u rodziny w Biebrzy. Chodzimy do ich łazienki, korzystamy z ich kuchni. Pani rozgadała się za gospodynią, a jej mąż skutecznie nas unikał zajmując się reperacją klamki w drzwiach wejściowych. Dziś Mała Wysoka. Szczyt, który przez błąd na mapie wydawał się na nie do zdobycia w jeden dzień. Auto zaparkowaliśmy na mało znanym parkingu nieopodal szlaku. Co ciekawe wychodziliśmy z auta bez mocnego postanowienia zdobycia szczytu, czując trudy wczorajszego przejścia. Jednak im dłużej szliśmy, widzieliśmy, że pogoda jest wyjątkowa. Głupotą będzie nie skorzystanie w pełni z jej uroków. Zaczęliśmy marsz grubo ubrani, zmarznięci wczoraj. Zimowe spodnie, bluza polarowa. Po pół godziny te ciuchy wyładowały w plecaku. Jak dobrze, że wziąłem zapasowe spodnie letnie. Po nieco ponad godzinie docieramy do Śląskiego Domu, u podnóża Gerlacha. Ilekroć myślę o Gerlachu, czuję brak ochoty na jego wejście. Uwzględniając cenę, nie warto. Sam Dom jest niczym hotel. Prowadzi do niego asfaltowa droga, ten, kto wykupił nocleg, parkuje w górach. Bylinkovy czaj. Pół litra gorącej herbaty w kuflu jest niczym zbawienie. Zabija pragnienie i poprawia nastrój. Choć nie tak dobry, jak Pod Rysami, ale w tych rejonach nie ma nic lepszego. Patrzymy na zegarek i mapę, liczymy ile nam trasa zajmie. Decyzja jest tylko jedna - ciśniemy na szczyt. Ludzi jest nieco na szlaku, jednak jak się później okaże - będzie ich dużo więcej. Wejście na Polski Grzebień - przełęcz u podnóża Małej - nie nastręcza wielu problemów. Idzie się wolno, spokojnie, swoim tempem. Końcówka to łańcuchy, jednak można je obejść bezpieczną ścieżką. Tego właśnie nie rozumiem, po co ludzi pchają się na łańcuchy, skoro obok jest bezpieczniej? Myśleć! Przed nami duża grupa węgierskich turystów, ich uprzejmość bije na kilometr, a i po angielsku zamieniliśmy pozdrowienia. Z Grzebienia już tylko 45 minut wspaniałej wspinaczki na szczyt. Widoki, wiadomo - kapitalne. Ładnie widać Rysy. Wiele jest miejsc, gdzie przytulam się do skał, co uwielbiam zaraz po przytulaniu się do Pani. Sporo ludzi schodzi. Zdziwienie moje pojawia się, gdy widzę ludzi w rakach chodzących po skałach. Istotnie, jest śnieg i lód, ale w sporadycznie i w małych ilościach. Nikt mi nie wmówi, że rak na skały zwiększa przyczepność. No, ale tak jest. Szczyt. Sporo ludzi, siadamy z tylu, wpatrujemy się na Łomnicę, schronisko Zbójnicka Chata, gdzie byliśmy schodząc z Czerwonej Ławki. Słońce grzeje, przecudowna pogoda. Mamy szczęście. Zdjęcia tu i ówdzie. Słychać w oddali odgłosy helikopterów, jeden za drugim. Jeszcze tyle nie słyszałem, jak długo chodzę po Tatrach. Na Grzebieniu Pani gorzej się poczuła. Choroba wysokościowa? Siadamy, przerwa, nerwowo rozglądam się po ludziach, bo może będzie lekarz, jak pojawi się potrzeba. Na szczęście, nie trzeba było. Zejście jest dość szybkie. W Domu spory tłum. Jest wifi. Kontaktuje się z Rodzicami i wujkiem, którzy już są po polskiej stronie Tatr. Jutro idziemy razem. Zejście do parkingu wg mapy to ponad półtora godziny, nam zajęło godzinę. Chyba jest forma?! Zdążyliśmy na msze w lokalnym kościele. Nie chciało się już jechać do Popradu na kawę. Po obiedzie padliśmy. Lektura książek i artykułów o Ugandzie nas uśpiła.