Kuraszków - dzień 2 - WOW, czyli wesoły objazd wsi

Golf był wieczorem, rano naprawdę dobre śniadanie, bez przepychu, a smacznie. Auto zostawiamy przy noclegowni, rower wyjmuję z "garażu", obsługa była tak miła, że zgodziła się w olbrzymi hangarze schować nasze "rumaki". Piękne miejsce. Jedziemy do Brzeźna, tam jest - a jakże! - pole golfowe. Pałac. Jak to często w Polsce bywa, zabytki PRL-u, ruina dookoła, a tu nagle - bum - wyrasta pałac. Ładny, nie da się ukryć. Fury stoją. Miało tu być wesel, a tym wiem, bo dzwoniłem i chciałem nocować. Ale jak pani mnie ostrzegła, że może nie być ciszy nocnej, to podziękowałem uprzejmie. Tu zaczyna się niezła historia - Pałac, poziom wysoki, wszystkiego, wiecie, golf, te sprawy. Wchodzimy z ochotą dowiedzenia się jak to z tym golfem dla amatorów jest. Podchodzi obsługa, chłopak jakieś 20 parę lat, stoimy w takim niby sklpeiku, gdzie różne akcerosia w tym golfowe można kupić. Mówię, że chcemy nauczyć się grać w golfa... Koleś o mało nie parsknął śmiechem, po czym wydusił z siebie, że chyba na Playstation... No szok, teraz to ja miałem problem, by powstrzymać emocje na wodzy, ale udało się - poprosiłem o kogoś kompetentnego, a jemu powiedziałem, że żart nie na miejscu. Nie polubił mnie, ech... dramatyczna obsługa klienta. Ta, co przyszła po nim to niewiele lepsza. Ale przynajmniej dowiedziałem się, że kilka razy w roku oferują 2-godzinne spotkania z trenerem, a później pakiet "sleep&play" na weekend to jedynie "400 Euro". Ta pierwsza opcja rozgrzała moje fascynacje golfem. Wyjeżdżamy z tego naprawdę dziwnego miejsca. Jak to jest, czy ludziom odbija? Czy nie szanują, tego co mają? Przyjeżdża para, na rowerach i pytamy o golfa, ubrani nie golfowo, rowerowo. Czy ubiór powoduje, że traktują nas jak ludzi trzeciej kategorii? Wioska stąd w Kuraszkowie - pełen profesjonalizm, na głowie staną, by zapewnić się właściwy poziom odpoczynku, widzisz to i czujesz na każdym metrze, a tu taka żenada. Nic, to oni, nie my. Jedziemy na pole golfowe. Jestem w siódmym niebie - tak, odbiło na punkcie golfa. Jeden pan, starszy podjeżdża na meleksem do piłki, wyjmuje kij i pyk! Drugi raz, później put i jest. Pani bije brawo, on nisko się kłania. Pięknie jest. Jedziemy na północ malowniczymi wioskami, gdzie nie ma nic. Pustkość. Od wioski do wioski. Ktoś słyszał o Pawłoszewie? Staszowicach? by wreszcie zawitać do Aleksandrowic i w Bartkowie na most na Baryczy... Poezja. W innej wsi z kolei ksiądz wychodzi z kropielnicą na parking, za nim podąża reszta wsi, ja nadjeżdżam, zdążyłem tylko zapytać - jeszcze gafę popełniłem - "pan też święci rowery?" - a już byłem mokry. Z uśmiechem na ustach machnął w moim kierunku i posłał solidną strugę święconej wody. W innej wiosce sklepik jest otwarty i skupia lokalsów spragnionych procentów, no bo przecież jest gorąco i pić się chce. Bierzemy po oranżadzie, tej butelkowej, a jak! Co z tego, że chemia, liczy się klimat lat 80-tych. Co za miejsca! Tyc lokalsów proszę o zgodę na zrobienie zdjęcia, tylko jeden się zgodził. Reszta go wyśmiała, że jutro będzie w CIA. Za Aleksandrowicami droga prosta i równa jak stół, wzdłuż niej drzewa ze śliwkami, dziesiątki... Będzie kompot! Żniwa, gorąco, pięknie i pusto. Cudowne! Na Baryczy mamy półmetek, rzeka leniwie się przesuwa, tuż obok niej grodzisko. Chwilo trwaj. Wioska Ługi - jak stop klatka. Kościół, przystanek autobusowy, na który zajeżdża bus 2 razy dziennie. Od wsi Turzany patrzymy z większą ochotą w niebo, bo robi się nieciekawie. Skracamy drogę, dopadł deszcz, ale co tam, z cukru nie jesteśmy. Gdzie nie pojawiliśmy się i jakimś przypadkiem ktoś pojawił się na drodze, z dala nas pozdrawiał. Jak miło! i jak nietypowo w obecnych czasach. Wraca jeszcze raz wracać w te miejsca. Będziemy koniecznie!