Łódzkie - na rowerze

Ostatnie wyjazdy do Warszawy były dla mnie inspiracją do kolejnych wyjazdów rowerowych. Jadąc do Stolicy spojrzałem na tabliczkę z nazwą wsi, pisało na niej Siedlów. Odkąd jeżdżę na północ, a często ostatnio się to zdarza, bo środek ciężkości przeszedł z USA na Warszawę, podziwiałem pola i wsie w centralnej Polsce. Wreszcie mam jakiś punkt zaczepienia. Tak się złożyło, że w Tatrach padało 13 i 14-tego lipca, więc wybraliśmy rower. Jak zwykle rzut oka na mapę i padło. Na małą wioskę Silniczka. W ogóle nie z tej ziemi mają nazwy tych wiosek. Pojechaliśmy tam w minioną niedzielę. Po drodze mżyło. Jednak już na wysokości Częstochowy pokazały się ładne kadry, których nie sposób było ominąć. W Silniczce rozpoczęliśmy naszą przejażdżkę pod szumnym tytułem "Chill Relax bike foto seszyn". Ten chill to prześmiewczo, gdyż tydzień wcześniej widziałem reklamy hotelu w Szczyrku z hasłem chill w górach. Jakby nie można było po Polsku. No ale wracając do rowerów. Był to drugi raz, kiedy moja stopa stanęła na ziemi łódzkiej. Pierwszy dość przypadkowo, nieoficjalnie, lata temu. Teraz już tu jesteśmy i jeździmy po wioskach. Co widzimy? Pustkość. Pola, lasy, łąki. Nie ma tu żabek, biedronek, jest sieciówka Kopczyk, która Pani zauważyła. Sporo małych domków, dacz, takie weekendowe chatki i wiele samochodów z Sosnowca przy nich. Kilka chatek, długa przerwa i nic. O sklepach zapomnij. Przykre jest to, że mnóstwo śmieci jest w okolicznych lasach. Coś nie do pomyślenia np. w opolskim. Jednak kadry są tu wyjątkowe. Duża przestrzeń i mała gęstość zaludnienia robią swoje. Pogoda jest sprzyjająca. Chmury jak zawsze fotogeniczne, a obfite deszcze na południu nam w tych rejonach nie przeszkadzają. Wystarczy zjechać z drogi i wjechać w pole, jest jeszcze ładniej. Znaleźliśmy duży zamieszkały dworek we wsi Odrowąż, staw, gdzie wędkarz złowił karasia, kilka osób szukających grzybów. Są i tacy, którzy sami z oddali nas witają. Co zawsze jest miłe. Przy kolejnej już dzikiej jabłoni nie zatrzymujemy się obojętnie. Skoro natura daje... kompot był wyborny. Po tych wioskach o śmiesznych nazwach można jeździć bez końca. Dużo trudniej tu o posiłek, jeden bar na całej drodze, otwarty. Pan sugeruje mi golonkę, choć nie brzmi przekonywająco, wszak nikogo tam nie ma, a patrząc w jakiej wiosce to się znajduje, małe szanse, że ktoś tam jada obiady. Najwyżej piwo schodzi regularnie. Umówiliśmy się, że o 15-tej zajeżdżany do auta. Tuż przed nim budka z lodami. I znowu stała się magia. 2 godziny wcześniej Pani mówi - ale zjadłabym lody. Proszę bardzo, na tym pustkowiu sklepów nie ma, ale lody są. Próbowaliśmy coś zjeść w Koniecpolu, ale nic z tego. Jemy u nas we wiosce. Wieczór również był ciekawy, kolejny etap Tour de France, śledzimy, jak co roku i później nowość - John Deere Classics - turniej golfa na żywo. Wieki temu oglądałem golf ostatnio. Kupiłem iple na czas Touru, to korzystam. Piszę te słowa jadąc znowu do Warszawy, patrzę przez okno, widzę pola i łąki w łódzkim. Już nie są mi obce, puste, ale bliskie.