Beskid Śląsko-Morawski rowerem. w końcu!

Niedziela, 19-ty lipca, prognozy pogody były zmienne, a nam się chciało wyjść z domu i gdzieś poruszać. Z tras, które wymieniliśmy sobie, że koniecznie trzeba przejechać rowerem, pozostał tylko Beskid Śląsko-Morawski. Rankiem pojechaliśmy do Oldrychowic, upatrzyliśmy tam sobie parking. Gapa ze mnie, bo nie zauważyłem, że jest on na górce. Ale nic tam, wyładowujemy rowery i jedziemy. W porywach mamy nawet 100 km do zrobienia. Ale nic na siłę. Zobaczymy jak nam pójdzie. Bo, że te góry są na rower, to wiemy. Jedziemy okolicznymi wioskami do Komorni Lhotka. Wioski zadbane, czyste i co ciekawe, Znaki są dwujęzyczne. Polskie i czeskie. To miło. Wioskami góra i dół. W Komornej zaczyna się podjazd pod Ropicznik. Ło Matko, pionowo. Męczymy się niemiłosiernie, auta mają problem, upał, pot spływa, nogi nie chcą kręcić. A na górze czeka restauracja i oczami wyobraźni widzę kufel zimnej kofoli. W bólach i trudach, ale dojechaliśmy. Ja naiwny idę po picie z kartą w ręku. Nic z tego, nawet twardej waluty w postaci Euro nie przyjmą. Nie zmiłowali się nad zajechanym kolarzem. Nic, pijemy, co mamy i w dalszą drogę. A tam dalej do góry! Ropicka, mały szczyt. Koszmarny podjazd. Dojechaliśmy. Zygzakiem, ale się dało. Jest chata, masa ludzi. Idę pod okienko, nie da się płacić kartą. Rozmawiam z panią, a jej mąż w kuchni pichci jakieś frytki dla turystów. Pytam, czy mogę Euro, ta nie wie, myśli, ja padam ze zmęczenia. Ona pyta męża, ten nie wie, czy przyjąć opłatę, przelicza ile to ma być i co zamówię. Ja powtarzam, że pic mi się chce i tylko dwie kofolki. Dwie kofolki? Tylko? Dalej liczą. Wyciągam wiec 2 Euro, niech już poczują i zobaczą pieniądz. Za chwilę wrzeszczą, że jakie 2 Euro! za mało! Ooo chyba już połknęli haczyk, myślę sobie. Dobra, wyciągam banknot 5 Euro, reszty nie trzeba - mówię zdecydowany. Moja Pani grymasi, jakie 5 Euro za 2 kofole? Akcja i dramaturgia jak w dreszczowcu, ale nikt nie myśli o mnie, że chce mi się pić. Pani za ladą patrzy na ten banknot, klienci się przewijają, ja język wieszam już na ladzie, klienci odchodzą z zimnym piwkiem, moje 5 Euro leży i czekam, wciąż czekam. Pan z kuchni przyszedł, coś tam powiedział, po chwili bierze mój banknot i wrzuca do szuflady. Kofolka siąpi się już z kranu.... ufff. Sam nie wiem co było męczące, ten podjazd, czy to żebranie o picie. Nawiasem mówiąc, ta kofolka beznadziejna była... ech. Jedziemy dalej, jest wycieczka jest przygoda. I od tego momentu trasa robi się naprawdę przyjemna, czytaj płaska. Co krok wspominamy miejsca, które znamy z pieszych wycieczek. Najbardziej pamiętne to „dwutakt” sprzed lat, gdzie byliśmy 1-ego i 3-ego maja, byliśmy wtedy zachwyceni tym Beskidem. Dojeżdżamy do chaty Kamenity. I tu nagle spostrzegamy niebieski szlak na północ i w dół. Szeroka utwardzona droga. No lepiej być nie mogło! Koniec z podjazdami dziś, jaka ulga! Bo mam już serdecznie dość podjazdu. Kapitalny kawałek drogi i stosunkowo łatwy wjazd na grzbiety Beskidu. Jadąc przez Kosarzyska podziwiamy okoliczne budynki, imponuje ład i porządek. Na koniec podjazd na parking, koszmar. Niemniej, fantastyczna trasa rowerowa, która rozbudziła apetyt na kolejne, najlepiej weekend tu spędzić, bo jest gdzie jeździć.

Wieczorem, po przyjeździe, finałowa runda golfa, The Open z Irlandii i Tour de France. Kawałek telewizji w domu. Ale już nie długo, jeszcze 2 tygodnie. Później znów wrócić cisza i spokój, będzie czas na książki.