Mała Fatra - dzień 2 - prostowanie kości

Spałem 10 godzin, twardo. Tottenham przegrał, co smuci, ale nie dziwi. Gdzie tu iść? Mieliśmy ambitny plan, aby podejść pod Wielki Krywań... O nie... nie dziś. Jeszcze tu wrócimy. Spoglądam na mapę, dostrzegam Sedlo Lutiska, jeszcze wtedy nie wiedziałem, że tamtędy jeżdżę zwykle na Małą Fatrę. Przedwczoraj (tj. 30.04 było inaczej, jechaliśmy przez Żilinę i weszliśmy na kawę). Jest tam spory parking, wysiadamy, idziemy na zachód. Będzie płaska świetna trasa - myślę sobie. Tak to na mapie wygląda, w rzeczywistości jest jednak zupełnie inaczej. Cala droga jest rozjechana przez ciężki sprzęt, 3B - bagno, błoto, brzydko. Przeciskamy się przez gęsty las z nadzieją, że za zakrętem jest lepiej. Ale nie jest. Postanawiamy iść na łąkę i pobyć z naturą nieco bliżej. Ja zmieniam obiektyw, Pani spaceruje szukając roślin do domu, później czyta książkę. Ja fotografuję. Światła nie ma, chmury, ale bez deszczu. Tak też odpoczywam. Jesteśmy na granicy Parku Narodowego. Dobrze się tu czuję. W drodze powrotnej w Pszczynie jemy obiad i wypijamy kawę (w końcu jest jakiś lokal z dobrymi ziarnami). Tak minął nasz weekend majowy 2019, kolejne 3 dni spędzamy w domu kontemplując mizerną pogodę. Co zrobić, raz bywa lepiej, raz gorzej. Szkoda, że Izery nie wypaliły, ale za rok też jest czas.