Powidoki

no właśnie po to tam pojechaliśmy, Rycerzowa po raz drugi. Sobota, 16-tego lutego. Z rana. Jest stosunkowo ciepło, ale nie po jakiś wymarzony trekking jechaliśmy. Uzbrojony w aparat i obiektywy wchodzimy na Rycerzową. Jakże zgoła odmienna temperatura i sceneria jest od naszej poprzedniej wizyty? Miesiąc temu była to najlepsza zimowa trasa, jaką przeżyliśmy. Dziś można się opalać. Czwarta warstwa szybko znika ze mnie. Szlak jest obity, ale topniejący. Ta radę zjeżdżać. Ze smutkiem odkrywam, że moje zimowe spodnie rozwaliłem tydzień temu zjeżdżają z Przegibka. Takie są koszty wygłupów na jabłkach, jak mi się zachciało ścigać z Panią. Ale takie chwile są bezcenne. Już przed znakami u podnóża Małej Rycerzowej widać Tatry, Pani wskazuje Babią i Pilsko. Przy małej Bacówce widok już jest pierwsza klasa. Tłumy się ewakuują z dużej Bacówki, poczekamy. Patrzymy na południe, później zachód, z nadzieją upatrując może Bieszczad... Wciąż mamy przed oczyma moment, kiedy z Roha zobaczyliśmy Tatry.Siadamy na pelerynie i patrzymy w dal. Jak śnieg się topi, jak idzie wycieczka gęsiego i przewodnik tłumaczy jakie to góry widzimy, jak samoloty latają nad głowami. Jest cicho. Jest pięknie. nie wchodzimy już na Wielką Rycerzową. Bacówka, tłumik, ciepła herbata i o 14-tej wychodzimy aby zaraz później zasiąść na jabłkach i popędzić w dół drogi.

Czy to był ostatni zimowy szlak? Nie wykluczone. Robi się coraz cieplej. Od kilku dni monitoruję Lubiechową, by tam pojechać na Przebiśniegi. Nie ma wiosny bez wizyty tam. Odliczam dni. A jak jeszcze rysuje się szansa na długi weekend w tym rejonie Sudetów, to tryskam ze szczęścia. Poczekajmy jeszcze chwilę. Póki co przylaszczka u mnie nie zakwitła, a to ona da sygnał, czy jedziemy. Dwa pomarańczowe miesiące mijają, czas próby się powoli kończy. Jest dobrze. Pracy jest więcej, a mnie się jeszcze chce. Męczę mile i więcej, odkrywając, że ten program nie ma sensu. Byle do wiosny.