Małe Kapraty - dzień 2 - maraton wokół Častá

pierwsza noc minęła średnio, szybkie śniadanie i około 9 wychodzimy, leje. Ale co tam, po Sumatrze deszcze nic dla mnie nie znaczy, poza tym, że jest morko. Plan jest ciekawy, z mapy wynika, że jakieś 5 godzin spaceru po płaskich górach. Pogoda jest iście jesienna, deszcz, mgiełka, wiatr, pochmurno... dodatkowo wchodzimy w miejsca nieszczególne, jakieś opuszczone chatki, psy tu i ówdzie ujadają. Po pierwszym wdrapaniu się jesteśmy przy winoroślach. Tak, wina to tu sporo. Jestem smakoszem kawy, wina i innych alkoholi nie pijam. Nie pijamy, pardon. Co ciekawe, nagle pojawił się w naszym otoczeniu gruby, stosunkowo nowy metalowy płot. nie taki altankowy, raczej taki, który nie łatwo staranować. Po co? Dobre pytanie. Po lewej stronie ukazuje się nam górka, bez nazwy na mapach, taka łysawa, z kilkoma drzewami tu i ówdzie., niczym resztki włosów na głowie dojrzałego mężczyzny. Mówię do Pani - patrz, góra wisielców. Idealnie pasuje tam kilka szubienic i można kręcić horrory. Nagle zawiało zimnym wiatrem. Idziemy przed siebie. Płot ciągle po lewej nam towarzyszy. Nagle pojawia się brama, wielka, ale można ją otworzyć i wejść na ten "teren". Zakazów nie ma, znaków i opisów też - co tam, będzie trzeba - pójdziemy. Ostatnie metry do przełęczy Nad Jarkami - jaka fajna nazwa, to już prawdziwa Tasmania, czyli, śnieg z deszczem, sam deszcz, wiatr i trochę słońca. Co robimy? Jak będzie lało, to wracamy, ale nie, wypogadza się i to tak, że pojawiają się skrawki błękitnego nieba. Docieramy do bardzo malowniczego miejsca zwanego Szklana Huta. Mała tablica informacyjna co było w XIX wieku w tych rejonach, skraj lasu, łąki, ładnie. Później zaczyna się z kolei najnudniejszy odcinek, blisko półtorej godziny na zachód, wzdłuż tego płotu, o którym pisałem wcześniej. Płot dziurawy jak ser, ale stoi, a szlak idzie wzdłuż niego. Wieje, robi się zimno, po ponad godzinie dobrego marszu jesteśmy na kolejnej niszowej przełęczy, do której mało kto zagląda - Skałka. Tam ratuje nas termos z gorącą herbatą, szybki posiłek i ruszamy. Wchodzimy w ów tajemniczy teren, który jest zadbanym lasem. Oj dłuży się trasa, spalam kilogramowego burgera ze wczoraj. Docieramy do naszej chatki po przejściu 25km. A miało być szybko, przyjemnie i nie tak daleko. W takich warunkach, to naprawdę fajne osiągnięcie. Jemy obiad i jedziemy na kawę. Tuż obok nas jest fantastyczna wioska Modra, klimat bez dwóch zdań, niska zabudowa, ustrojone okna, kawiarenki, restauracje i winiarnie. Kawa włoska, w mojej mocca więcej śmietany niż samej kawy... ale co tam, liczy się sam fakt spędzenia czasu, a dopiero później trunek. Po wypitej kawie postanowiliśmy zrobić mały obchód wioski i tu zaczyna się przygoda. Szwędamy się od knajpki do knajpki, wchodzimy do ostatniej kawiarni, pytam o menu, pani mówi, że nie ma, bo leją tylko kawę, po czym się obraca i ręką wskazuje na słoiki z ziarnami, a tam... Etiopia, Gwatemala i... w ostatnim słoiku Sumatra! O kawie z tej wyspy już pisałem, piłem, jest genialna! Już wiem, gdzie jutro pójdziemy na kawę.


P.S - zdjęcia wyszły naprawdę cudnie.